bawermendî tercîhî îman û îslamiyetê bikî, ewqas bêînsafî ye û bêaqilî ye û zulmeke gelek mezin e; eger aqilê te hebe tu dê zanibî.
Belê, yekbûna îmanê helbet yekbûna dilan dixwaze. Û yekbûna îtîqadê jî yekbûna civakî pêwist dike.
Belê tu nikarî înkar bikî ku dema tu bi mirovekî re di heman tabûrê de bî, tu dê girêdaneke dostane ya bi wî merivî re bibînî; û ji ber ku hûn di bin fermana fermandarekî de ne, tu dê pêwendiyeke ku layiqî ya hevalan e jê fêm bikî. Û ji ber ku hûn di welatekî de ne, tu dê pêwendiyeke biratiyê hîs bikî. Hal bi hal, bi nûr û hişmendiya ku îman dide, nîşanî te dike û bi te dide zanîn ku bi qasî navên Xwedê (esmayê îlahiye) pêwendiyên yekbûnê, rabiteyên tifaqê û munasebetên biratiyê hene.
Wek mînak, Xaliqê we herduyan yek e, Malikê we yek e, Mabûdê we yek e, Raziqê we yek e; yek, yek heta hezarê yek yek. Hem pêxemberê we yek e, hem dînê we yek e, , qibleya we yek e; yek yek heta sedî yek, yek. Piştre gundê we yek e, dewleta we yek e, welatê we yek e; heta dehê yek, yek. Evqas yek yekên han wehdet û tewhîdê, wîfaq (wek hev hizirkirinê) û hevgirtinê, hezkirin û biratiyê dixwazin û di wana de zincîrên manewî yên ku gerdûnan û kureyan bi hev girêbidin hene; digel vê çendê tiştên ku dibin sedema lihevnekirin û nîfaqê, kîn û dijminayiyê mîna tevna tevnepîrkê, ne girîng in û bê sebat in. Îca tu van di ser wan re bigrî û bi rastî dijminayiya bawermendî bikî û lê bi kîn bî… eger qelbê te nemirî be û aqilê te nevemirî be tu dê fêm bikî ku (ev) ji pêwendiya yekbûnê re çiqas bêhurmetî ye û di hemberî wan sedemên hezkirinê de kêmdîtin e û ji pêwendiyên biratiyê re çiqas zulm e û bê mafî ye.
Wecha Sêyemîn: Li gorî raza
وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ اُخْرٰى
ku dadweriya tam (edaleta mehze) îfade dike, yek ji ber sifeteke cînayetker ya bawermendî, sifetên wî yên din yên bêatwan (masûm) mehkûm bike û bibe dijminê wî û kînê pê re girêbide, ev çi zulmeke bêhed û bêhesab e; xasma ku mirov ji ber sifeteke xirab ya di bawermendî de ye bixeyide û xizmên wî bawermendî jî bixe ber wê dijminayiyê,
