Sêyemîn: Bi rêya tesewufê bixebite ku nexweşiyên qelbî tune bike, ji holê rake. Ya yekemîn di hukmê ferzê de ye, ya duyemîn wacib, eva sêyemîn jî (di hukmê) sunnetê de ye.

   Madem rastî ev e; ez dibêjim qey eger zatên mîna Şêx Ebdulqadirê Geylanê (r.e.) û Şahê Neqşebend (r.e.) û Îmamê rebbanî di vê demê de bûna, dê hemû ked û xebatên xwe ji bo destekkirina heqîqetên îmanê û eqîdeyên Îslamê bimezixandina. Lewra, sedema bextiyariya ebedî ew in. Eger di wan de kêmasî bêne kirin dê bibe sedema şeqaweta ebedî. Yek bêyî îmanê nikare here bihiştê. Lê yên bêyî tesewufê çûne bihiştê pir zêde ne. Mirov nikare bê nan bijî, lê dikare bêyî fêkî bijî. Tesewuf fêkî ye, heqîqetên Îslamê zad e. Dema berê, ji çil rojan bigre heta çil salan seyr û silûk dikirin, nika hin heqîqetên Îmanê bi dest dixistin. Lê niha, eger ji dilovaniya Xwedê rêyek hebe û di çil deqîqeyan de ew heqîqet dê bêne bidestxistin; îca yek di derbarê wê rêyê de bêgane bimîne, helbet ev ne karê aqil e.

   Va ye, ew kesên ku bi baldarî van sih û sê heb Peyvan bixwînin wê zanibin ku wana rêyeke Qur’anî ya bi vî rengî vekiriye.

   Madem heqîqet ev e; ez di wê baweriyê de me ku ev Peyvên ku di derbarê razên Qur’anê de hatine nivîsandin ji bo birînên vê demê derman û melhemên herî minasib in; ji bo wan misilmanên ku ketine ber êrîşên tarîtî û bêdîniyê nûreke herî havildar (nafî) e, bo wan kesên ku di wadiyên/geliyên jirêketinê de mane heyirî re rêbera herî rast e.

   Hûn dizanin ku eger jirêketin/delalet ji nezanînê bêt wê demê tunekirina wê hêsan e; lê belê, ew jirêketin ji fen û zanyariyê bêt, wê demê tunekirina wê gelekî zor e. Dema berê ji beşa duyan di nav hezar kesî de ancax yek derdiket. Di nav wan de jî ji hezaran yek bi rêya îrşadê dihate ser rê. Ji ber ku ew kesên holê xwe qenc dibînin; hem nizanin, hem jî xwe zana dihesibînin. Ez di wê baweriyê de me ku Xwedê Teala di vê demê de taybetiya tiryakê daye van Peyvên ku têne zanîn ku biriqînên manewî yên î’caza Qur’anê ne ji vê bêdîniya jirêketinê re.

اَلْبَاقِى هُوَ الْبَاقِى

Seîdê Nûrsî