Nexwe, ew Qedîrê Mutleqê ku jiyan dayî û wê bi rêve dibe helbet Ew ê mirinê îcad bike. Em ê burhaneke gewre ya mertebeya mezin ya Tewhîdê ya ku di vê Peyvê de ye holê destnîşan bikin ku:
Weka çawa di Pencereya Bîst û Çaremîn ya Nameya Sih û Sêyemîn de hatiye beyan kirin ku ev mewcûdat bi vîna Xwedê herkoyî (seyale) ye, ev gerdûn bi fermana rebbanî gerok e; ev aferîdeyên han (mexlûqat) bi destûra Xwedê, di çemê demê (zemanî) de diherike. Ji alema xeybê tête şandin, di alema şehadetê de wicûdeke zahirî lê tê kirin, paşê bi awayê birêkûpêk li ser alema xeybê dibare, dadikeve. Û bi fermana rebbanî tim û tim ji dahatûyê têt, rêya wî li “dema niha” dikeve, bêhna xwe berdide û di raboriyê de tê rijandin..
Vaye ev herikîna van aferîdeyan gelek hekîmane di daîreya rehmet û îhsanê de; û ev gera wan gelek elîmane di daîreya hikmet û întîzamê de; û ev cereyana wan gelek rehîmane di daîreya şefqet û nîzamê de, ji serî heta binî bi hikmetan, bi meslehetan, bi encaman û bi xayeyan tê kirin. Nexwe (ev tê wê wateyê ku) Qedîrekî Zulcelal û Hekîmekî Zulkemal tim û tim bi karîna (qudret) xwe jiyanê dide taîfeyên mewcûdatî û perçeyên di nav her taîfeyekê da û wan alemên ku ji wan taîfeyan pêk tê û wana erkedar dike. Paşê terxîs dike, digihîne mirinê, dişîne alema xeybê, ji daîreya qudretê dizivirîne daîreyê ilmî.
Vaye ew zatê ku nekaribe vê gerdûnê digel hemû parçeyên wê bifitilîne, hikmê wî di hemû zemanan de derbas nebe, nekaribe jiyan û mirinê mîna ya ferdekî bide aleman, nekaribe jiyanê mîna kulîlkekê bide biharan û wan bi dinyayê ve bike û paşê jî bi mirinê jê veke.. belê qet gengaze ku ew zatê ku nekaribe vana bike, karibe xwedî li mirin û mirandinê derbikeve. Belê mirina canadarekî herî biçûk jî mîna jiyana wî divê bi qanûn û destûr û ferman û hêz û ilmê Zatekî Zulcelal be; ew Zatê Zulcelalê ku hemû heqîqetên jiyanê û enwaên mirinê di destê wî de ye?
Kelamê heştemîn:
وَهُوَ حَىٌّ لاَ يَمُوتُ
Ango, jiyana wî semedî ye, ezelî ye, ebedî ye. Mirin, fena, neyîn (edem) û zewal lê peyda nabin. Çimkî jiyan jê re zatî ye. Yê zatî be zail nabe. Belê yê ezelî be, helbet ebedî ye; yê qedîm be, helbet baqî ye; yê wacibûl-wicûb be helbet sermedî ye.
