Vaye, wek çawa ji aliyê mezinahî û îhtîşamê ve Wahîdiyet xuya dike, ji aliyê cemal û dilovaniyê ve jî nî’met û qencî ehadiyetê Xwedê didin zanîn. Çimkî, di candarî, xasma di mirovî de ewqas cîhaz û aletên ku xwediyê sen’etên ecêb in (sen’etê camî’e) hene ku ew cîhaz û aletana cûreyên bêhed û bêhesap yên  nî’metan fêm dikin, qebûl dikin û dixwazin.. her wiha ew cîhaz û aletana digihîjin cîlweyên hemû esmayan yên di gerdûnê de tecelî dikin. Wekî xala nîskokê (noqteya mîhraqê) hemû Esmayên Husnayê bi hev ra di neynika xwe de nîşan dide û ehediyeta Xwedê bi wê îlan dike.

   Benda Heftemîn:  

سِكَّتُهُ فِى ذَاكَ فِى الْكُلِّ وَاْلاَجْزَاءِ  *  خَاتَمُهُ فِى هٰذَا فِى الْجِسْمِ وَاْلاَعْضَاءِ

   Wateya wê eve ye:

   Wek çawa di tevahiya gerdûnê de demxeyeke herî mezin ya Sani’ê Zulcelal heye, di perçe û cûreyên wê de jî demxeyeke wehdetê deyna ye. Wek çawa li ser cism û rûyê wî mirovê ku alema biçûk e de mohra Wehdaniyetê deyna ye, di ser her wesleyeke wî jî mohreke wehdetê heye. Belê wî Qedîrê Zulcelal demxeyeke wehdetê daniye ser her tiştî; ser tevahiyê, ser parçeyê, ser stêran, ser zereyan… daku bibin delîla Wî. Ev heqîqeta mezin ji ber ku di Peyva Bîst û Duyemîn, Peyva Sih û Duyemîn û di sih û sê pencereyên Nameya Sih û Sêyemîn de gelek xweş û bi awakî mîsoger/qet’î hatiye şîrovekirin û ravekirin, em ê hawaleyî wan kin û em ê gotinê li vir qut kin û dawiyê lê înin.

   Kelamê Pêncemîn:

لَهُ الْحَمْدُ

   Ango, Çiqas kemalata ku di tevahiya mewcûdatê heye ku sedema pesn û senayê ne yên Wî ne. Nexwe hemd jî aîdê Wî ye. Ji ezel hetanî ebed çiqas pesn û senaya ku hatiye kirin û ya nû bête kirin, ji aliyê kê ve hatibe kirin û ji bo kê bête kirin aîdê Wî ne. Çimkî nî’met û qencî û kemal û cemala ku sedema pesnê ye û her wiha her tişta ku sedema hemdê ye ya Wî ye, aîdê Wî ye. Erê, ayetên Qur’anê îşaretê dikin ku her tim ji mewcûdatê ber bi dergahê Xwedê ve ubûdiyetek, tesbîhek, secdeyek, duayek, hemd û senayek diçe. Em ê holê îşaretî vê burhana mezin ya ku vê heqîqeta tewhîdê îsbat dike bikin ku.