Benda Yekemîn:
ذَاكَ الْعَالَمَ الْكَبِيرَ...الخ
Ango, ev alema mezin ku jê re gerdûn tê gotin û alema biçûk ku mirov jê re tê gotin û mînaka wê ya biçûk e, delîlên wehdaniyetê yên afaqî û enfûsî yên bi pênûsa qudret û qederê tê nivîsandin destnîşan dikin.
Belê mînaka vî sen’etê birêkûpêk yê gerdûnê bi pîvaneke biçûk di rûyê mirov de heye. Wek çawa ew sen’etê ku di wê daîreya mezin de ye şahdebûna San’iê Wahid dike, ev sen’etê hûrdebînî ya di pîvaneke biçûk de ye ku jê re mirov tê gotin jî wî Sani’î îşaret dikin, yekbûniya Wî destnîşan dikin.
Hem wek çawa ev mirov nameyeke rebbanî ya gelek watedar e û qesîdeyeke qederê ya birêkûpêk e; eynen welê, ev gerdûn jî qesîdeyeke qederê ya birêkûpêk e ku bi heman qelema qederê –bes di pîvaneke mezin de- hatiye nivîsandin. Ev demxeya wehdetê ya di rûyê mirov de ye ku bi elametên bêhed û bêhesap yên cihê li rûyê hemû mirovan dinêre.. ev mohra wehdaniyetê ya li ser gerdûna ya dike ku hemû mewcûdat milên xwe û destên xwe bide hev .. qet gengaz e ku tiştekî din ji bilî Wahidê Ehed têkilî wan bibe.?
Benda Duyemîn:
اِبْدَاعُهُ لِذَاكَ... الخ
Wateya wê ev e:
Sani’ê Hekîm alema mezin di awayekî welê bedew de afirandiye û ayetên mezinahiya xwe li ser de nexş kirine ku gerdûn gerandiye şiklê mizgeteke mezin; û mirov jî di awayekî welê de îcad kiriye, aqil daye wî.. bi wî aqilî di hemberi mucîzeyên sen’et xwe de û qudreta xwe ya bedew de secdeya heyretê pê dide kirin, ayetên mezinayiya xwe pê dide xwendin, ji bendetiyê re amade dike, di fitreteke welê de afirandiye ku di wê mizgeta mezin de bibe evdekî secdeker. Qet gengaz e ku mabûdê rasteqîn yên wan abid û sacidan ku di nav wê mizgefta mezin de ne, ji bilî wî Sani’ê Wahidê Ehed hinekî din bin.
Benda Sêyemîn:
اِنْشَۤاؤُهُ لِذَاكَ...الخ
Wateya wê ev e:
Wî Malikûl-Mûlkê Zulcelalî alema mezin, xasma rûyê erdê di sûreteke welê de ava kiriye û çêkiriye ku, daîreyên bêhed û bêhesap yên di nava hev da ne û her daîreyek ji wan mîna zeviyê ne û dem be dem, demsal be demsal, sedsal be sedsal diçîne, didirû,
