Vayê ev peyv gazî wî mirovê ku holê fanî û bêçare dike, mizgîniyê didiyê û dibêje:

   Ey însan! Tewaqeyên (teklîf) giran yên jiyanê daneyne li ser milê xwe û zehmetê mekêşe. Fenabûna jiyanê nehizrîne û xeman mexwe! Tenê mêweyên wê  yên negirîng yên bi dunyayê ve eleqedar in nehizrîne û (ji ber vê çendê) ji hatina xwe ya dinyayê juvan mebe. A rast makîneya jiyanê ya di wê keştiya wicûda te de aîdî Heyyê Qeyyûm e. Lêçûn (mesref) û pêwistiyên wê Ew pêk tîne. Gelek û gelek mebest û encamên wê jiyanê hene û hemû jî aîdî Wî ne. Tu di wê keştiyê de neferekî dûmenvan î; erka xwe baş bike, ûcreta xwe bistîne, li kêfa xwe binêre. Vêya bihizrîne ku ew keştiya jiyanê çiqas hêja ye, çiqas feydeyên spehî dide û ew Zatê ku xwediyê wê keştiyê ye çiqas Kerîm û çiqas Rehîm e; (ji ber vê çendê) mesrûr bibe, şukir bike. Vêya jî fêm bike ku dema tu erka xwe biîstîqamet bikî, ew encamên ku ew keştî dide ji aliyekê ve dikeve deftera te ya ‘emelî, ji bo te jiyaneke herûher (baqî) dabîn dike, heta hetayê te îhya dike.

   Kelamê heftemîn:

وَيُمِيتُ 

Ango yê mirin dayî Ew e. Ango ji erka jiyanê terhîs dike, ji dinyaya fanî cihê wî diguhure, ji zehmetiyên xizmetê azad dike, ango te ji jiyana fanî derdixe dibe jiyana hetahetayê. Vaye ev peyv li cin û însanên fanî holê dike qîr, dibêje ku:

   Ji we re mizgînî! Mirin ne îdam e, ne hîçayî ye, ne fena ye, ne felişîn û parçebûn e, ne vemirîn e, ne jihevveqetana hetahetayê ye, ne tunebûn e, ne tesadûf e, ne îdamkirineke kiryar-nediyar e; ya rast (mirin) ji aliyê Failê Hekîmê Rehîm ve terhîsek e, cih-guhertinek e, ber bi aliyê bexteyariya ebedî ve û ber bi welatê esîl ve sewqiyatek e, deriyeke wîsala alema berzexê ye ku ew alem cihê kombûna ji sedî not û neh dostan e.

   Kelamê heştemîn:

وَهُوَ حَىٌّ لاَ يَمُوتُ

   Ango tişta ku di hemû heyberên gerdûnê de xuya dike û sedema hezjêkirinê ye ev in: Kemal, bedewî û qencî.. îca Me’bûdekî Lemyezel û Mehbûbekî Layezal heye û xwediyê kemal û bedewî û qenciyeka welê ye ku ewana bêhed û hesap li ser kemal, bedewî û qenciyên gerdûnê re ne..