Hem dibêje: Ev gerdûna ku tu ji aliyê manewî ve jê hez dikî û pê re pêwendiya te heye û tu ji perîşanbûna wê re diêşî û tu nikarî rast bikî mulkê Qedîrekî Rehîm e. Mulkî radestî xwediyê wî bike, jê re berde; menêre derdê wê, li xweşiya wê bigere. Ew hem Hekîm e, hem Rehîm e; di mulkê xwe de çawa bixwaze welê teserrufê dike, radike, datîne. Dema ku tu ketî nav dehşetê mîna Îbrahîm Heqî holê bibêje: “Ka em lê binêrin Xwedê dê çi dike; çi bike baş dike” û ji kulekê lê binêre, nekeve hundurê wê.

   Kelamê pêncemîn:

لَهُ الْحَمْدُ

  Ango hemd û sena, pesn û minet ji Wî re ye, babetê Wî ye. Nexwe nî’met yên Wî ne, ji gencîneya Wî derdikeve. Gencîne jî daîmî ye.

   Vaye ev peyv mizgîniyeke holê dide, dibêje ku:

   Ey însan! Ji xilasbûna ne’metê re neqehirê. Lewra gencîneya rehmetê xilas nabe. Û xilasbûna ne’metê nehizrîne û ji wê qehrê meke hawar. Lewra mêweya wê ne’metê mêweya rehmeteke bêdawî ye. Piştî ku dar herûher hebe mêwe biçe jî ya li pey wê were, heye. Di nav lezzeta ne’metê de lezzeteke din heye ku sed qatî bi lezzettir e ku ew jî nuwaz ango îtîfata rehmetê ye. Bi pesn wê  nuwazê bihizrîne; wê demê tu dikarî lezzetê sed qatan zêde bikî. Wek çawa dema padîşahekî navdar sêvekê bo te diyarî bike, di nav wê lezzeta sêvê de lezzeteke ku li ser sed, belkî li ser hezar sêvan re ya nuwaza padîşahî bi te dide hîskirin û îhsankirin; eynen welê bi peyva

لَهُ الْحَمْدُ

 yê, ango bi hemd û şukurî, ango mirov zanibe ku ew ne’met jê re hatiye dayîn, ango bi naskirina Mun’îm û bihizirkirina în’amê (ne’metkirinê), ango mirov bihizrîne ku ew nuwaza dilovaniya Wî ye,  berêxwedana şefqeta Wî ye û ew în’am dê dewam bike.. belê hizirikirina vana ji ne’metê hezar dereceyan bi lezzettir e. (ango) deriyê lezzeteke manewî bo te vedike.

   Kelamê şeşemîn:

يُحْيِى 

   Ango yê jiyan dayî Ew e. Û yê jiyanê bi rizqî dide dewamkirin jî Ew e. Û yê pêwistiyên jiyanê jî amade dike dîsa Ew e. Û mebestên bilind (âlî) yên jiyanê aîdî Wî ne û encamên wê yên girîng li Wî dinêre, ji sedî not û neh fêkiyên wê yên Wî ne.