Paşê ayeta

هُوَ الَّذِى جَعَلَ لَكُمُ اْلاَرْضَ ذَلُولاً فَامْشُوا فِى مَنَاكِبِهَا

  hate bîra min ku ev ayet îşaret dike ku dinya gemiyeke mûsexxer e û tişteke siwarbûnê ye. Ji wê îşaretê jî min xwe dît ku ez di bilinciheke gemiya gelek mezin de me; ew gemiya ku di valahiya vê gerdûnê de bi lez geştê dike. Min ayeta ¹

سُبْحَانَ الَّذِى سَخَّرَلَنَا هٰذَا وَمَا كُنَّا لَهُ مُقْرِنِينَ

   xwend, ku ev ayet dema mirov li liştekî ango li hespekî, yan jî li keştiyekê siwar dibe dixwîne.

   Hem min dît ku dinya bi vê hereketê bû mîna makîneyeke ku lewheyên sînemayê nîşan dide; hemû asîman xiste tevgerê; hemû stêran mîna artêşeke bidebdebe şandin. Dîmenên welê şêrîn û spehî nîşan dan ku ehlê ramanê mest û heyran dikir. Min got: “Subhanellah! Çiqas gelek tişt, hem jî yên mezin, xerîb, ecêb, qedirbilind û bi qîmet bi mesrefeke hindik têne dîtin.” Ji vê çendê du nukteyên îmanî hatin bîra min:

   Yekemîn: Çend roj berê mêvanekî min ji min pirsiyar kir. Esasê wê pirsa biguman ev e: Bihişt û Dojeh gelek dûr in. Haydê bila, em bibêjin ehlê Bihiştê bi lutfa Xwedê mîna birûskê û buraqê difirin û ji heşrê derbas dibin, diçin Bihiştê. Bes ehlê Dojehê dê çawa bi wî laşê xwe yê teqil û di bin wî barê mezin û giran yê gunehan de herin? Wê bi çi navgînê/wesiteyê herin?”  

   Va ye tişta ku hate bîra min ev e: Wek çawa em bibêjin ku hemû neteweyên din ji bo komcivînekê bêne vexwendin bo Amerîkayê, dê her netewe li keştiya xwe ya mezin siwar bibe û here; eynen welê dinya jî, dê xelkê xwe bibe û vala bike meydana heşrê.