REŞHEYA SÊZDEHAN: Gelo, ev şerefê new-‘ê mirovan û ferîdê kewn û zeman û bi heqqî fexrê kaînatê ku hemû fadilên benî adem daye dû xwe, li ser erdê sekiiye û berê xwe daye Erşê Ezem û destê xwe bilind kiriye û dua dike, çi dixwaze?.. Bibişhêre, guhdarî bike. Seadeta ebedî dixwaze, lîqayê dixwaze, cenetê dixwaze. Hem tevî temamê îsmên Îalhî yên qudsî ku di merayên mewcûdatan de hukmên xwe û cemalên xwe nîşan didin dixwaze. Hetta eger ew esbabê mucîb ên wan metlûbên behesab ên mîna rehmet, înayet, hikmet û edaletê nebûna, tek duaya vî zatî, dê ji avakirina vê cenneta ku îcada wê, ji qudreta wî re, bi qasî îcada bihara me sivik e dê bibûya sebeb. Belê, çawan ku rîsaleta wî, bû sebeb ku ev dara îmtîhanê vebe, wisan jî ubûdiyeta wî, dibe sebeb ku dara din vebe. Gelo, ev întîzama meşhûd a faîq ku bi ehlê aqil û tehqîqê
لَيْسَ فِى اْلاِمْكَانِ اَبْدَعُ مِمَّا كَانَ
dide gotin, ev husna sen’et a bêqusûr a nava rehmetê û cemala rubûbiyeta bêmisil, ka tu carî kirêtiyeke weha, bêmerhemetiyeke weha, bêîntîzamiyeke weha qebûl dike? Bila daxwazû dengên cuz-î û bêehemmiyet, bi awayekî ehemmiyetî bibihîse û îfa bike; daxwazên herî bi ehemmiyet û herî lazim, bê ehemmiyet bibîne û nebihîse, tênegihîje, neke.. haşa û kella! sed hezar carî haşa! Cemaleke weha, kirêtiyeke weha qebûl nake, kirêt nabe.
Yahû, ey lo hevalê min ê xiyalî! A niha kafî ye, divê em bi paş de biçin. An na, eger em sed salî jî, vî zemanî li vê cezîreyê bimînin, dîsan ji sedî yekê îcraetên wî yên xerîb û wezîfeyên wî yên ecêb bi temamî nikarin îhate bikin û ji temaşekirina wan têr bibin.
A niha were, em dê yeko yeko li wan esrên ku em dê li ser wan bizivirin, binihêrin. Binihêre, çawan her esirî, bi feyza ku ji wê şemsa hîdayetê girtiye kulîlk dane.
Bi milyonan fêkiyan munewwer ên mîna Ebû Henîfe, Şafiî, Beyzaidê Bistamî, Şahê Geylanî, Şahê Neqşebend, Îmamê Xezalî, Îmamê rebbanî dide.
Divê ku em tefsîleta meşhûdetên xwe li hêviya weqtekî din bihêlin û li ser wî mûcîz-numa û û hîdayet-edayî, selaweteke ku îşaretî hinek mucîzeyên wî dike bînin:
