bidebdebe ya tavê û xwe vedişêrin. Niha ew zatê ku van gerstêrkên ku jê re “xunnes” û “kunnes” têne gotin û vê dinyaya me di vê valahiya gerdûnê de mîna balafiran û birêkûpêkiyeke tam digerîne û seyr û seyahetê li wan dide kirin? eva ha mezinahiya rubûbiyeta vî Zatî û her weha debdebeya selteneta ulûhiyeta Wî wekî tavê nîşan dide.

   Li mezinahiya selteneteke welê binêre ku di nav keştî û balafirên wî de yên welê hene ku hezar qatî ji vê dinyaya me mezintir in û di leza xwe de jî di saniyekê de qonaxa heşt demjimêran diçin.  Vêca ku mirov bi ubûdiyet û îmanê xwe bi Sultanekî holê ve girê bide, li vê dinyayê bibe mêvanê wî çi bextewariyeke mezin e û çi şerefeke mezin e qiyas bike.

   Paşê min li heyvê dinêrt, min dît ku ayeta

وَالْقَمَرَ قَدَّرْنَاهُ مَنَازِلَ حَتّٰى عَادَ كَالْعُرْجُونِ الْقَدِيمِ

  nûreke î’cazê ya gelek rewneq îfade dike. Erê, teqdîr, tedwîr, tedbîr, tenwîra heyvê û rewşa wê ya ku bi hesabeke gelek deqîq ya bi dinya û tavê mirovî ewqas heyirî dihêle û ewqas xarîqe ye ku ew Qadirê ku ew welê birêkûpêk kirî û teqdîr kirî tu tişt jê re giran nayê. Dê derseke welê bide wan bîrewerên ku lê temaşe bikin: “Yê ew wisa çêkirî dikare her tiştî bike.”

   Hem bi awayekî welê li pey tavê diçe ku çirkekê bi tenê jî rêya xwe şaş nake, bi qasî zereyekê ji erka xwe bi şûnde namîne. Li wan kesên ku lê dinêrin

سُبْحَانَ مَنْ تَحَيَّرَ فِى صُنْعِهِ الْعُقُولُ

  dide gotin. Taybetî, wek çawa di dawiya meha Gulanê de çêdibe, di hin deman de, di awayê hîlala zirav de dikeve qonaxa Perwînê wê demê ji ber ku dibe wek çiqileke spî ya tewiyayî ya dara xurmeyê û herweha Perwîn jî dikeve awayê gûşiyê, di pey perdeya kesk ya asîmên dareke mezin ya nûranî tête xeyala mirov. Heçko serê tûj yê çiqilê wê darê ew perde qul kiriye, digel çiqila wê serê xwe derxistiye, bûye Perwîn û hîlal û stêrên din jî dibin fêkiyên wê dara xeybî; bi vî rengî tête xeyala mirovî. Va ye rindî û belaxeta teşbîhê ya

كَالْعُرْجُونِ الْقَدِيمِ

  ê bibîne.