Mektûba Sêyemîn
بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ
وَاِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ
(Parçeyek ji nameya ku ji şagirtê xwe yê tê zanîn 1 re, hatiye şandin)
Ya Pêncan: Di nameyekê de te nivîsandibû ku tu dixwazî bibî pardarê hestên min. Va ye ji hezaran yek, guhdarî bike!
Şevekê min li hêlîna ku li ser dareke qetranê ya di bilindahiya sed tebeqeyan de bû li rûyê asîmên ku bi stêran hatibû xemilandin dinêrt. Min di sonda Qur’anê ya
فَلاَ اُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ اَلْجَوَارِ الْكُنَّسِ
de nûreke î’cazê ya bilind û razeke rewneq ya belaxetê dît. Belê, ev ayeta ku îşaretî gerstêrkan û xweveşartin û derketina wan dike, neqşeke sen’etî ya gelek âlî û lewheyeke îbretê ya gelek hêja nîşan dide.
Belê ev gerstêrkên ha ji çembera tavê ya ku fermandarê wan e derdikevin. Diçin dikevin çembera stêrên sabit û hinek nexş û sen’etên nû nû nîşan didin. Carînan milê xwe didin milê stêreke mîna xwe geş û rewşeke spehî nîşan didin. Carînan dikevin nav stêrên biçûk, dîmeneke mîna fermandaran nîşan didin. Bi taybetî, stêra Gelawêj di vê demsalê de, piştî êvarê, li asoyê; her weha berî spêdê hevaleke wê ya din, a geş rewşeke şêrîn û bedew didin xuyakirin. Piştî ku erka xwe ya venêriyê (teftîş) û xizmeta mekîkiyê ya di nexşa sen’etî de bi cih anîn, dîsa vedigerin, dikevin çembera
