û
مُحْضَرُونَ
hem li hev dinihêrin hem li wan dinihêrin. Gava yek were qulkirin, bi înxirafeke hindik, dê yên din jî werin dîtin. Mesela du
مَثْنٰى
yên ku di axirê sûreyê Sebe-i û ewwelê sûreyê Fatir de ne, li hev dinihêrin. Di Qur-anê hemû de tenê sê
مَثْنٰى
hene û ji van ku du heb li hev dinihêrin, nabe ku tesadufî be. Emsalê van gelek zaf in. Hetta gelek kelîme di pişt rûpelan de, li pênc-şeş ciyan bi înxirafeke hindik li hev dinihêrin. Min Qur-aneke ku di rûpelên wê yên ku li hev dinihêrin de, cumleyên ku li hev dinihêrin û bi qelema sor hatibûn nivîsandin dît. Wê wextê min got “Qendera ev weziyet bi xwe jî, ji hêlekê ve nîşana mucîzeyê ye.” Peyre min nihêrt ku gelek cumleyên Qur-anê ku di pişt rûpelên muteeddîd de li hev dinihêrin hene ku bi awayekî manîdar li hev dinihêrin. Ha ji ber ku tertîba Qur-anê, bi îrşada Nebewî û Qur-anên munteşir û metbû jî, bi îlhama îlahî ne, di neqşê Qur-ana Hekîm de û di wê xetta wê de, hinek îşareta elametên îcazê heye. Lewra ew meziyet(rewş), ne karê tesadufê ye û ne jî hizrê fikra beşerî ye. Çi heye ku hinek ixtiraf heye, ew jî kêmasiya çapê ye, eger bi temamî muntezem bûya, kelîme dê bi temamî biketina ser hev û din.
Hem di her yek rûpelê sûreyên mutewessit û dirêj ên Qur-anê ku li Medîneyê nazil bûne de, “Lefzullah” bi awayekî pir bedî’ hatiye dubarekirin. Bi exlebî (digel ) yan pênc an şeş an heft an heşt an neh an yazdeh caran dubare bûye, di du rûyên pelekî de û di du rûpelên ku tên hemberî hev de, munasebeteke ededî ya xweşik û watedar nîşan dide.
Haşiye 4 dike.
