Îca herçî ev Qur-an e, hîç mirov ji xwe nade acizkirin; her ku diçe û ez lê guhdarî dikim, bêhtir li xweşa min diçe. Nexwe ev, ne gotina mirovan e.”

   Hem Qur-ana Hekîm, digel ku di gelek ciyên wê de ayet û cumleyên ku dirûvê wan dide hev û dibin sedemê îltîbas û muşewweşiyê hene jî, di serên biçûçok ên wan zarokên nazik, zeîf, basît de ku nikarin kitêbeke yekrûpelî di hifza (bîra) xwe de bigrin, ew Qur-ana mezin, bi awayekî ku bi hêsahiyeke kemilî, bi rehetî di bîra wan de bi cî dibe, îcaza xwe, qendera nîşanî wan jî dide.

   Hetta îcaza xwe, bi awayekî ji awayan, bi wan nexweşên ku ji peyivîna hindik û ji qelebalixê muteessîr dibin û wan ên ku di sekeratê de ne û zemzeme û sedayê Qur-anê, ji wan re mîna ava zemzemê xweş û şîrîn tê jî, dide hisandin.

   Elhasil: Qur-ana Hekîm, îcaza xwe, bi çil awayî nîşanî çil tebeqeyên muxtelîf û mirovên cihê cihê dide yan jî wicûda îcaza xwe dide îhsaskirin. Tu kesî mehrûm nahêle. Hetta li hember tebeqeya bêguh, bêdil, bêilm ku tenê xwedî çav e ^(Haşiye) jî, bi awayekî ji awayan elametê îcaza Qur-anê heye. Weha ku Kelîmeyên Qur-ana Mucîzul Beyan ku bi xetta Hafiz Osman hatine nivîsandin û çapkirin, li hev dinihêrin. Mesela kelîmeya

وَثَامِنُهُمْ كَلْبُهُمْ

  ku di sûreyê Kehfê de ye, gava rûpelên binê wê werin qulkirin, dê kelîmeya

قِطْمِيرٍ

 Ku di sûreyê Fatir de ye, bi înxirafeke hindik were dîtin û dê navê wî kelbî were fêmkirin. Hem di Sûreyê Yasînê de li ser hev hatina

مُحْضَرُونَ

 û di Wessaffatê de

مُحْضَرِينَ