Ji (van) çil tebeqeyên her yek tebeqeyê re pencereyekê vedike, î’caza xwe nîşan dide. Heta ew kesên ku tenê xwedî guh in û tebeqeya ewam ku dereceyekê jê fêm dikin, gava Qur-an tê xwendin, tesdîq dikin ku ew naşibe kitêbên din. Û ew a’mî dibêje ku “Ev Qur-an an bindestî hemû kitêbên ku me ew xwendine ye, herçî ev e, tu dijmin jî nikare bibêje û him jî ev sed carî muxal e. Nexwe raserî hemû kitêban e. Nexwe mucîze ye. Ha vê î’caza ku vî a’miyê bi guh fêm kiriye, ji bo ku em jê re alîkariyê bikin, em dê hinekî rave bikin.

   Gava Qur-ana Mucîz-ul Beyan derket meydanê, ji hemû alemê re meydan xwend û du hestên şedîd di mirovan de da hişyarkirin.

   Yek jê: Ew daxwaza teqlîdê ku bi dostên wê re peyda bû; ango ew daxwaza ku dixwestin mîna şêwaza Qur-ana şîrîn bikin û hissa ku dixwestin mîna wê bipeyivin.

   Ya duduyan: Hesteke tenkîd û muarezeyê ya li ba dijminên wê; ango hissa ku li hember şêwaza Qur-anê muqabele (derkevin) bikin û pê doza î’cazê bişkênin.

   Ha bi van her du hissên şedîd bi milyonan kitêbên erebî hatine nivîsandin; li holê ne.

   A niha gava kitêbên herî belîx, herî fesîh ên van hemû kitêban (nivîskaran) bi Qur-anê re were xwendin, her kî guhdarî bike, bi awayekî qet-î dê bibêje:

   Dirûvê Qur-anê nade yekê ji wan jî. Nexwe Qur-an, ne di dereceya van hemû kitêban de ye. Ku wisan be, yan Qur-an dê rabinî wan hemûyan be, herçî ew e, digel ku sed carî muxal e, tu kes hetta qendera şeytan be jî nikare weha bibêje. ^(Haşiye)

   Nexwe Qur-ana Mucîzul Beyan, raserî hemû kitêbên ku hatine nivîsandin e. Hetta Qur-ana Hekîm, bi awayê ku mirovan (ji xwe) nade kerixandin, îcaza xwe nîşanî tebeqeya nezan, amî û kesên ku ji me’neyê fêm nakin dide. Belê, ew mirovê amî, nezan (cahil) dibêje ku “Gava li beyteke herî rind, herî navdar, du -sê caran guhdarî bikim, min dikerixîne.