Ev jî li min xweş nayê. Hem xwarina wî pariyê nanê hişk û lixwekirina wî kincê sedpîneyî yên ku min ji tesenû? (ji tevgerên nejidil) û temelûkê (xwedîlêderketina malî) diparêze bi min xweştir tê. Ku ez beqleweyên sereneyîtir yên xelkê bixwim û kincên wan yên bi xeml û neqşînî li xwe bikim, lê belê ez mecbûrî girtina qedrê wan bibim, li min nexweş tê.
Ya Şeşemîn: Sedema herî girîng ya diltêrî û xwejêdûrxistina (îstixna) min ew e ku, Îbnî Hecerê ku di mezhebê me de yê herî rêzdar e, dibêje: “Ew tişta ku bi niyeta salihbûna te ji te re hatiye dayîn eger tu ne salih bî wergirtina wê heram e.” 1
Va ye mirovên vê serdemê ji ber azwerî û timayê diyariyeke xwe ya herî biçûk gelek giran difiroşin? Bêçareyekî mîna min yê gunehkar, salih û welî tesewir dikin paşê nanekî didinê. Eger haşa ez xwe salîh zanibim ew îşareta xurûrê ye, delîla nesalîhbûna min e. Eger ez xwe salîh nezanibim wergirtina wî malî ne caiz e. Hem eger mirov di pêşberî wan kiryarên (emelên) ku berê (semere) wan li axretê ne, sedeqe û diyariyan bistîne, ev tête wê wateyê ku mirov fêkiyên baqî yên li axretê di dinyayê de bi awayekî fanî dixwe.
اَلْبَاقِى هُوَ الْبَاقِى
Seîdê Nûrsî
