Mektûba Duyemîn
بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ
وَاِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ
(Beşek ji bersiva di pêşberî diyariya şagirtê xwe yê navborî û yê tê zanîn e)
Ya Sisêyê: Te diyariyek bo min şand. Tu dixwazî distûreke min a gelek girîng xirab bikî. Ez vê nabêjim: “Wek çawa ez diyariyan ji bira û birêziyê xwe Abdulmecîd û Abdurrahman wernagirim, ez ji te jî wernagirim.” Çimkî, ji ber ku tu ji wan pêşdetir î û bêhtir nêzîkî giyanê min î, diyariya her kesî li wan bête vegerandin jî, ya te ji bo carekê bi tenê nayê vegerandin. Bes ez ê bi vê wesîleyê raza distûra xwe bibêjim. Wisa ku:
Seîdê Berê nediket di bin minetê. Li şûna ku di bin mineta xelkê de be mirin çêtir didît. Digel wê çendê ku gelek zehmetî û dijwarî kişandibe jî wî, ew distûra xwe xirab nekir. Ev xûyê ku ji Seîdê Berê derbasî vî birayê te yê bêçare bûyî neku tezehûd (xwe wisa nîşanî xelkê bide ku wî dest ji dinyayê vekişandiye) û îstîxnayeke (diltêrî û xwejêdûrxistin) sexte ye, ya rast li pişt wê çar-pênc sedemên jidil hene.
A Yekemîn: Yên ji rê derketî alimên olî tawanbar dikin ku ew zanyariyê dikin aletê berjewendiya xwe. “Zanyarî û olî dikin wesîleya aboriyê” dibêjin û bi awayekî bêwijdan êrîşî wan dikin. Pêwîst e bi kirdarî ew bêne derewandin.
