Eve ev fikreya qesîdeya Îmamê Bûsirî ye ku îşaretî vê bûyera ecêb dike û wê îfade dike:
لَوْ نَاسَبَتْ قَدْرَهُ اٰيَاتُهُ عِظَمًا اَحْيَى اسْمُهُ حِينَ يُدْعٰى دَارِسَ الرِّمَمِ
Ango: “Eger elametên(nîşanên) wî bi awayekî li gor dereceya qedrê wî, mezinî û meqbûliya wî nîşan bidana, ne tenê yên ku nû mirine; belkî bi navê wî, hestiyên riziyayî jî bihatina îhyakirin.”
Bûyera Sisêyan: Di serî de rîwayetkarên mîna Îmamê Beyheqî, ji Ebdullah Ibnî Ubeydullah-il Ensarî radigihînin ku Ebdullah gotiye: “Sabit Ibnî Qeys Ibnî Şemmas, di herba Yemameyê de ku şehîd ket, gava me ew daxilî gorê kir, ez hazir bûm. Gava me dixist gorê, ji nişkan ve dengek jê hat:
مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللّٰهِ اَبُو بَكْرِ الصِّدِّيقُ وَعُمَرُ الشَّهِيدُ وَعُثْمَانُ الْبَرُّ الرَّحِيمُ
got. Peyre me ew vekir, mêze kir, mirî, bêcan. 1 Eve wê gavê, hîna wê hingê berî ku Hezretî Emer bibe xelîfe, xeber dide ku dê ew şehîd bikeve.
Bûyera Çaran: Îmamê Teberanî û Ebû Nueym, di delîlên nubuwwetê de, ji Nûman Ibnî Beşrî radigihînin ku “Zeyd Ibnî Xarice, li nav çarşiyê ji nişkan ve ket û wefat kir. Me ew anî malê. Dema ku di navbera mexreb û eşayê de jin li derdora wî(li serê) digiriyan, ji nişkan ve got:
اَنْصِتُوا اَنْصِتُوا
“Hiş bin”. Peyre bi zimanekî fesîh:
مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللّٰهِ اَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا رَسُولَ اللّٰهِ
got û hinekî peyivî. Piştre me nihêrt ku bi awayekî bêcan, wefat kiriye.
