Hem jî me, çend nimûneyên ku nav û deng dane nîşan dan. Û em ji yên ku Resûlê Ekrem Eleyhisselatu Wesselam nas nakin û îtaeta wî nakin re diêjin:

   Ya mirov! (mirovno!) Îbretê bigrin... Gur, şêr, Resûlê Ekrem Eleyhisselatu Wesselam nas dikin, jê re îtaetê dikin. Divê hûn bixebitin ku hûn ji dereceya heywanan, ji guran  berjêrtir nebin.

   Şûbeya Duduyan: Ew e ku cendek, cin û melek, Resûlê Ekrem Eleyhisselatu Wesselam nas dikin. Gelek bûyerên vê jî hene. Ji bo nimûneyê em dê serê pêşî, çend mînakên navdar ku îmamên mewsûq ew ragihandine, ji cendekan nîşan bidin. Heçî cin û melek in, ew mutewatir in. Mînakên wan yek na; hezar in. Ha ji mînakên peyivîna miriyan:

   Ya yekê ev e ku: Hesenê Besrî ku di hiyama Tabiînan de reîsê herî mezin ê alimên zahir û batin e û şakirdekî muhîm û sadiq ê Îmamê Elî ye, radigihîne ku “Zilamek hat cem Resûlê Ekrem Eleyhisselatu Wesselam, kir zarînî, giriya û got: Min keçeke biçûk hebû, li vê newala nêzîk mir, min ew avêt wê derê.” Resûlê Ekrem Eleyhisselatu Wesselam pê êşiya. Jê re got: “Were em dê biçin wê derê.” Çûn. Resûlê Ekrem Eleyhisselatu Wesselam bang li wê keçika mirî kir: “Ya filanê!” got. Ji nişkan ve ew keçika mirî rabû û got:

لَبَّيْكَ وَسَعْدَيْكَ

  Resûlê Ekrem Eleyhisselatu Wesselam ferman kir: “Gelo tu dixwazî ku dîsan dagerî ba dê û bavê xwe?” Wê got: “Na, min yên ku ji wan bixêrtir in dîtin.” ¹

   Ya Duduyan: Hin îmamên muhîm ên mîna Îmamê Beyheqî û Îmamê Ibnî Ediyy, ji Hezretî Enes Ibnî Malik radigihînin ku Enes gotiye, tek yek weledekî (kurekî/lawekî) pîrekeke pîr hebû, ji nişkan ve wefat kir. Ew jina salih, pir xemgîn bû û got: “Ya Reb! Min ji bo rizaya te û bîet û xizmeta Resûlê Ekrem Eleyhisselatu Wesselam koç kir û ez hatim vê derê. Vî lawê min ê ku tayê bi tenê ye û di heyata min de dê ew îstreheta min temîn bike, bidî xatirê hurmeta wî resûlî û bibexşînî.” Enes dibêje: “Ew mirovê mirî, rabû û wî bi me re nan xwar.” ²