Va ye dinya odeyeke xemilandî ye. Her yekî me jiyana wî neynikeke bejn û balê ye. Ji vê dinyayê bo her yekî me dinyayek heye, alemeke me heye. Lê belê, stûna wê, navenda wê û deriyê wê jiyana me ye. Bi rastî ew dinyaya me ya taybet û ew alema me rûpelek e. Jiyana me qelemek e. Bi wê qelemê ew tiştên ku têkevin rûpelên emelên me têne nivîsîn.

   Eger me ji dinyaya xwe hez kiribe, piştre me dît ku, ji ber ku dinyaya me li ser jiyana me hatiye avakirin, ew jî mîna jiyana me bihurbar, fanî û bê qerar e, em welê pê hesiyayî û me wisa zanî. Dê hezkirina me ya wê, vegere nexşên esmayên îlahî (navên Xwedê) yên spehî ku dinyaya me ya taybetî neynika wê ye û temsîla wê dike; her wiha dê ji wir jî derbasî cilweya esma bibe.

   Hem eger em zanibin ku ew dinyaya me ya taybetî meşteleke demî (çend rojkî) ya axîret û Bihiştê ye û em berê hestên xwe yên mîna azweriya zêde, xwestin û hezjêkirinê bidin feydeyên axîretê ku ew encam, ber û simbila wê ne, wê demê işqa mecazî vediguhere işqa rastî. An na eger mezherî raza

نَسُوا اللّٰهَ فَاَنْسٰيهُمْ اَنْفُسَهُمْ اُولٰۤئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ

bibe, nefsa xwe ji bîr bike, mitaleya zewala jiyana xwe neke, dinyaya xwe ya bêqerar ya taybet mîna dinyaya gelemperî sabit bizane, xwe nemir ferz bike û bikeve nav dinyayê û bi hemû hêza xwe ve xwe bavêje dinyayê wê tê de bixeniqe. Dê ew hezjêkirin jê re bibe bela û ezabeke zêde. Lewra, şefqeteke mîna yetîman û dilpêşewitîneke mîna ya bêhêviyan ji wê hezjêkirinê derdikeve. Dilê wî bi hemû candaran dişewite; heta di hemû aferîdeyên spehî û yên bi zewalê re rûbirûmayîn de dilpêşewitîn û jihevveqetînê hîs dike; tiştek ji destê wî jî nayê. Di bêhêvîtiyeke tam de xemgîn dibe.

   Lê belê ew merivê pêşî yê ku ji xefletê rizgar bûyî, di hemberî wê elema şefqetê ya dijwar de dermanekî mîna tiryakê ya biqedir dibîne ku (ew jî ev e:) Di mirin û zewala candarên ku dilê wî bi wan dişewite de neynika giyanên wan baqî dibîne; ku ew neynikên giyanan cilweyên daîmî yên esmayên baqî yên Zatê Baqî temsîl dike ne.