اِنَّ الْجَبَّارَ يُعَظِّمُ نَفْسَهُ وَيَقُولُ اَنَا الْجَبَّارُ اَنَا الْجَبَّارُ اَنَا الْكَبِيرُ الْمُتَعَالُ

mînber wisan hejiya û wisan bi lerzeyê ket rehilî, em tirsiyan, me got ku dê a niha Resûlê Ekrem Eleyhisselatu Wesselam ji ser xwe bavêje.

   Mînaka Heftan: Bi neqla sehîh, ji xebr-ul umme û ji Hezretî Îbnî Ebbas ku tercuman-ul Qur-an e û ji xadimê Nebewî û Îbnî Mesûd ku mezinek ji mezinên sehabiyan e, radigihînin ku :

   Gotine: “Roja fetha Mekkeyê, li Ke’be û dora wê, sê sed senemên ku li ser keviran bi resasê hatibûn mîxkirin hebûn. Resûlê Ekrem Eleyhisselatu Wesselam, bi darikekî ku di dirûvê qewseyê de bû, yeko yeko îşaretî wan saneman dikir û digot

جَۤاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ اِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقًا

  û îşaretî kîjanî kir, ket erdê. Eger îşaretî rûyê saneman bikira, bi ser piştkî diket; eger îşaretî aliyê wan ê paşî bikira deverû diketin û bi vî awayî sanem hêla dibûn erdê.

   Mînaka Heştan: Qisseya navdar a Bahîreyê Rahib ê navdar e ku beriya nubuwwetê, Resûlê Ekrem Eleyhisselatu Wesselam tevî apê xwe yê Ebû Talib û qismek Qureyşî ber bi aliyê Şamê ve diçin bazirganiyê. Gava hatin hêla dêra Bahîreyê Rahib, rûniştin. Bahîreyê Rahib, têkiliya xwe ji mirovan birî bû û bi awayekî munzewî dijiya, ji nişkan ve derket. Di nav qafîleyê de Muhemmed-ul Emîn (e.s.w.) dît. Ji qafîleyê re got:

   “Ev, Seyyîd-ul alemîn e û dê bibe pêxember.”

   Qureyşiyan got: “Tu bi çi awayî dizanî?” Rahibê mubarek got:

   “Gava hûn dihatin, min nihêrt ku li hewayê, parçeyek ewr hebû. Gava hûn rûniştin, ewrê, meylî ser vî Muhemmed-ul Emînî (e.s.w.) kir, jê re bû sî. Hem min dît ku kevir, dar û ber, ketibûn weziyeteke wisan, mîna ku jê re secdeyê bikin. Îca ev, ji nebiyan re tê kirin. ” ¹