Di Xezweya Xudeybiye de em rastî bîrekê hatin. Em çar sed kes bûn. Ava wê bîrê ancax dikaribû têra pêncî kesî bikira. Me av kişand, tê de tiştek nehişt. Resûlê Ekrem Eleyhisselatu Wesselam hat, li ber devê bîrê rûnişt. Dewlikek (Qoweyek) av xwest; me anî. Ava devê xwe yê mubarek berda nava dewlikê û dua kir, peyre ew dewlik (qowe) berda bîrê. Tavilê bîr coşiya û ava wê teqiya, heta ber devî tije bû. Hemû artêşê, heta wan û heywanên wan têr bûn vexwar, derdanên xwe jî dagirtin. 1
Mînaka Şeşan: Dîsan îmamên dahî yên hedîsê yên mîna Muslîm û Ibnî Cerîrê Taberî di serî de, kitêbên sehîh, bi neqla sehîh, ji Ebû Qetade radigihînin ku:
Ebû Qetade dibêje: Di Xezweya navdar a Mûteyê de, li ser şehîbûna reîsan, em diçûn hewarê. Bi min re metereyek (cewdik/cewenge) hebû. Resûlê Ekrem Eleyhisselatu Wesselam ji min re ferman kir:
اِحْفَظْ عَلَىَّ مِيضَئَتَكَ فَسَيَكُونُ لَهَا نَبَأٌ عَظِيمٌ
Ango “Metereyê (cewedikê) xwe muhefeze bike, karê wî yê mezin heye.” Peyre tîbûnê dest pê kir. Em heftê û du kes bûn. (Li gor neqla Taberî, em sê sed kes bûn.) Resûlê Ekrem Eleyhisselatu Wesselam got: “Metereyê xwe biêne.” Min anî. Wî jî girt, devê wî bir ber devê xwe. Hilma xwe da hundirê wî yan nedayê nizanim. Peyre heftê û du kes hatin, vexwarin, derdanên xwe dagirtin. Peyre min girt; min çawan dabû, wisan mabû. 2
Ha, vê mucîzeya bahir a Ehmedî (e.s.w.) bibîne.
