Mînaka Yekê: Di serî de Buxarî, Muslîm, kitêbên sehîh, ji Hezretî Enes bi neqla sehîh radigihînin ku:
Hezretî Enes dibêje: Em bi qasî sê sed kesan, li ciyê bi navê Zewrayê, tevî Resûlê Ekrem Eleyhisselatu Wesselam bûn. Emir kir ku ji bo nimêja esrê detnimêj were girtin. Av nehat dîtin. Tenê emir kir ku hindikek av were anîn, me anî. Destên xwe yên mubarek xistê. Min dît ku ji tiliyên wî, mîna kaniyê av diherike. Peyre ew hemû mirovên ku di bin maîiyeta wî de bûn hatin, hemûyan destnimêj girt û av vexwarin. 1
Ha, Hezretî Enes, li ser navê sê sed kesan radigihîne. Ka gelo mimkun e ku ew sê sed mirov, ji aliyê me’newî ve nebin şirîk? Hem tevî ku nebin şirîk; ka dibe ku ranebin tekzîb nekin?
Mînaka Diduyan: Di serî de Buxarî û Muslîm, kitêbên sehîh radigihînin ku:
Hezretî Cabir Ibnî Ebdullah –il Ensarî beyan dike: Em hezar û pênc sed kes, di Xezweya Xudeybiyeyê de tî bûn. Resûlê Ekrem Eleyhisselatu Wesselam, ji firaqeke ku jê re kirbe dihat gotin detnimêj girt, peyre destê xwe xistê. Min dît ku ji tiliyên wî, mîna kaniyê av diherike. Hezar û pênc sed kesan jê vexwar û ji wê kirbeyê firaqên xwe dagirtin.
Salim Ibnî Eb-il Ce’d, ji Cabirî pirsiye: “Hûn çend kes bûn?” Cabir gotiye: “Eger sed hezar kes jî hebûna, dîsan dê têr bikira. Lê belê em panzdeh sed (ango hezar û pênc sed ) bûn. 2
Ha, rawiyên vê mucîzeya bahir, ji aliyê me’newî ve, bi qasî hezar û pênc sedî ne. Lewra, di fitreta beşerî de, xwesteka meylekê heye ku ji derewê re bibêje derew e. Herçî sehabî ne, digel ku ji bo sidq û rastiyê, can û mal û peder û dayikên xwe û qewm û qebîleyên xwe feda kirine û ji bo sidq û heqiyê bûne fedaî, hem li hember gefa meala hedîsa şerîf a “Yê ku bi zanetî derewekê li ser navê min rabigihîne, bila di agirê cehennemê de ciyê xwe amade bike! ”
