هَلْ مِنْ شَىْءٍ
“Gelo tiştek heye?” Min got: Di heybeyê de hinek xurme hene. (Di rîwayeteke din de, panzdeh xurme bû ne.) got: “Bîne.” Min anî. Destê xwe yê ubarek xistê, qebdekê jê deranî; berda firaqekê; bi bereketê dua kir. Peyre deho deho gazî eskeran kir, hemûyan xwar. Peyre ferman kir:
خُذْمَا جِئْتَ بِهِ وَاقْبِضْ عَلَيْهِ وَلاَ تَكُبَّهُ
Min hilanî, destê xwe xistê. Bi qasî cara ewil ku min ew anîbû, ket destê min. Peyre, min ji wan xurmeyan, di heyata Resûlê Ekrem Eleyhisselatu Wesselam de, di heyata Ebû Bekir û Emer û Usman de, xwar. (Di terîqeke din de hatiye rîwayetkirin ku “Min ji wan xurmeyan, çend baran di rêya Xwedê de serf kir. Peyre di qetla Hezretî Usman de, ew xurme hatin tajankirin û talankirin, çû.)” 1
Ha, Hezretî Ebû Hureyre ku telebeyekî muhîm û mirîdekî xwemîrî yê Suffeya ku medreseya qudsî û tekyeya Fexrê alemê Eleyhisselatu Wesselam ku xoceyê kaînatê ye û ev Ebû Hureyre ku ji bo zêdebûna quwweya hifzê, bûye mezherê duaya Nebewî, vê mucîzeya bereketê ku di xezweyeke mîna Xezweya Tebûkê de ku gelek mirov tê de hebûne, bûyina wê radigihîne, ji aliyê me’newî ve, divê ku bi qasî gotina artêşekê qet-î û bi qewet be.
Mînaka Şanzdehan: Di serî de Buxarî, kitêbên sehîh bi neqla qet-î beyan dikin ku:
Hezretî Ebû Hureyre bîrçî bûye. Daye pey Resûlê Ekrem Eleyhisselatu Wesselam û çûne menzîla seadetê. Dinihêrin ku qedehek şîr, weke diyarî aniye wê derê. Resûlê Ekrem Eleyhisselatu Wesselam ferman kir: “Gazî ehlê suffeyê bike.” Min di dilê xwe de got ku ez bi tenê dikarim wî şîrî hemû vexwim; ez bêhtir muhtac im. Lê belê ji ber emrê nebewî, min ew civandin û anîn. Zêdetîrî sedî bûn. Ferman kir: “Bi wan bide vexwarin.” Min ew şîrê wê qedehê yeko yeko da wan. Her yek jê heta ku têr dibe vedixwe; îca ez didim ê din. Bi vî awayî yek bi yek ehlê suffeyê ji wî şîrê safî vexwar. Peyre ferman kir:
