mîna Rehman, Rezzaq, Qehhar, Cebbar, Xellaq in, tecelliya wan nabe heqîqî, dibe ferezî. Rastiya hal ew nav (esma) mîna navê mewcûd heqîqet in, nabin sih; eslî ne, nabin tebeî (neyekser)

   Va ye Sehabe û esfiyayê muctehîdîn û îmamên Ehlê Beyt

حَقَۤائِقُ اْلاَشْيَۤاءِ ثَابِتَةٌ

   dibêjin ku tecelliyateke Cenabê Heq ya bi hemû navên xwe ve ya di sûreteke heqîqî de heye. Hemû tiştan, bi îcada wî wicûdeke arizî heye. Û ew wicûd her çiqas nisbet wicûda Wacibulwicûdî siheke zeîf û bêqerar be jî; lê ne xeyal e, ne wehm e. Cenabê Heq bi navê xwe yê Xellaq wicûdê dide û wê wicûdê didomîne.

   Nimînandina Duyemîn: Wek mînak eger di çar dîwarên vê odeyê de çar neynikên bejnê hebin, di her yek wan neynikan de her çiqas ew ode digel wan sê neynikên dî tête resimkirin, bes her neynik li gorî şikl û rengê xwe tiştan di nava xwe de dihundirîne, menzîleke mîsalî ya xwe bi xwe ye. Îca niha du mirov dikevin nava wê odeyê, yek ji wan dê li neynikekê tenê binêre û bêje: “Her tişt di nava vê de ye.” Dema neynikên dî û sûretên ku di nava wan neynikan de ne seh kir, hingê ew tiştên ku seh kirî di quncika neynika ku du dereceyan bûyî sih, heqîqetê wê biçûk bûyî û veguherî de tetbîq dike. Hem holê dibêje: “Ez wisa dibînim, nexwe rastî jî holê ye.” Mirovê dî jê re holê dibêje: “Erê tu dibînî, tişta te dîtiye rast e. Bes, di eslê xwe de, şiklê rastî yê heqîqetê ne welê ye. Mîna wê neynika ku te bala xwe dabû ser gelek neynikên dî hene, (ew neynik jî) mîna ku te dîtine ne kiçkok in, ne siha sihê ne.”

   Va ye, her navekî Xwedê (esmayê îlahî) neynikeke cihê cihê dixwaze. Hem wek mînak, Rehman û Rezaq ji ber ku esl in, mewcûdatê ku layiqî xwe û yên hewceyî rizq û dilovaniyê dixwazin. Wek çawa Rehman di dinyayekî heqîqî de giyandarên dilsoz yên hewceyên rizqî dixwazin; Rehîm jî bihişteke welê rastîn dixwaze. Eger navên Mewcûd, Wacîbûl Wicûd û Wahidê Ehed weke rastîn bên girtin û navên dî di qîmeta sihê de bên girtin wê demê ji bo navên dî dibe neheqî.