Xala Yekem: Yek ji ayetên Qur’anê
وِلْدَانٌ مُخَلَّدُونَ
sirr û maneya wî ewe: Zarokên bawermendan ên berî xamabûnê mirine, wê biçine bihiştê, li gorî wê derê ewê daîmî bimînin û di bihiştê de –ku dêwbavê wan jî biçine bihiştê– himbêza wan de ji wan re bibe sedema şahiyê. Kêfeke xweş weke evîna zarokan bide dêwbavê xwe. Bihiştê de her tiştê tamxweş hene, lêbelê hinek kes dibêjin: “Ji ber ku bihişt cihê tenasulê (zêdebûna nifşan) nîne, tê de evîna zarok û hezkirina wan jî tune.” Lêbelê bi mizgîniya Qur’anê gotinên kesên wihareng xelet, wê ji aliyê zarokên bihiştêvêbêne pûçkirin. Hem di dunyayê de hezkirina zarokan çiqas bibe deh sal e, û bi gelek kerb û elemanvêtêkilhev e. Li hember vê rewşê, di bihiştê de ji zarokan evînek û
وِلْدَانٌ مُخَلَّدُونَ
hezkirinek wisa heye ku safî, bê elem û bêdawî ye. Bi vî ayetê wisan xuya dike ev hal ji bawermendan re zêde xweş e.
Xala Duyem: Wextekî, kesekî ketibû zîndanê, zarokê wî yê şêrîn jî bi wî re bû. Ev girtiyê bêçarê, digel kerba xwe nikare rehetiya lawikê xwe çêbike, zehmeta zarok, wî mêrikî zahf diêşîne. Paşê hakimê dilovan ji mêrik re xeber dişîne û dibêje: “Ev lawik herçiqas zarokê te ye, lêbelê ji raiyet û milletê min e. Ezê wî ji te bistînim û di qesreke sipehî de xwedî bikim.” Vêca mêrik digirî, dike çinpin û dibêje: “Na, ez zarokê nadime te, ew liha dilxweşiya min e, û bêhna min vedike.” Hevalên wî, jê re dibêjin: “Kerb û girîna te beradayî ye. Ger ji dil, dilê te bi zarokê tevêye, bihêle bila ji vêdera qirêj, genî û teng derkeve, bila here qesreke fireh û kamran. Hem ji bo menfieta te jî çûna zarok baştir e. Lewra ku zarok liha bimîne, hetta demekê menfîeteke piçûk wê bigihê te lêbelê, misoger tu wê ji pirsgirêkên zarokê xwe zahf kerb û keseran bibînî. Ger tu zarokê xwe bişînî bal padîşeh, ji te re bi hezaran menfîet heye. Lewra çûna zarokê dibe sedema destgirtina merhemeta padîşeh. Li nik padîşeh, zarok ji te re şefeet dike. Wextê padîşeh hevdîtina we bixwaze, wê zarokê neşîne zîndanê, bereks dê te ji zîndanê derîne û tu wê biçî qesrê, bal zarokê xwe. Bi vî şertî ku baweriya te bi padîşeh hebe û tu jê re serî deynî.”
Vaye birayê min ê ezîz, herweke vê mînakê, dema lawikên bawermendên weke te wefat kirin, divê hûn wiha bifikirin:
