İki Mekteb-i Musibet Şehadetnamesi eserinden parçalar:

وَ اِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهٖ           بِاسْمِهٖ سُبْحَانَهُ

MUKADDİME

   Vakta ki hürriyet divanelikle yâd olunurdu; istibdad, tımarhaneyi bana mekteb eyledi. Vakta ki itidal, irtica ile iltibas olundu, meşrutiyet de hapishaneyi mekteb yaptı.

   Ey şu şehadetnamemi temaşa eden zevat! Lûtfen, ruh ve hayalinizi, misafireten yeni medeniyete karışmış, asabî bir Kürd talebesinin hâl-i ihtilâlde olan ceset ve dimağına gönderiniz, tâ tahtie ile hataya düşmeyesiniz!... 31 Mart Hadisesinde, Divan-ı Harb-i Örfî’de dedim ki:

   — Ben talebeyim; onun için, her şeyi mizan-ı şeriatla muvazene ediyorum. Ben milliyetimizi, yalnız İslâmiyet biliyorum; onun için, her şeyi de İslâmiyet nokta-i nazarında muhakeme ediyorum. Ben hapishane denilen âlem-i berzahın kapısında dururken ve darağacı denilen istasyonda ahirete giden şimendiferi beklerken, cemiyet-i beşeriyenin gaddarane hallerini tenkid ederek, nev-i benî beşere irad ettiğim bir nutuktur. Onun için   يَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِرُ   sırrınca, kabr-i kalbden hakaik çıplak çıktı; namahrem olan kimse nazar etmesin. Ahirete kemal-i iştiyak ile müheyyayım. Nasıl ki; bir bedevî garaibperest, İstanbul’un acaib ve mehasinini işitmiş, fakat görmemiş iken, nasıl ki kemal-i hâhişle görmeyi arzu eder; ben de, ma’rez-i acaib ve garaib olan âlem-i ahireti o hâhişle görmek istiyordum; şimdi de öyleyim. Beni oraya nefyetmek, ceza değil! Sizin elinizden gelirse, beni vicdanen muazzeb ediniz! Ve illâ başka suretle azab, azab değil, benim için bir şandır!

   Bu haydut hükûmet, zaman-ı istibdatta akla husumet ediyordu; şimdi de hayata adavet ediyor... Eğer hükûmet böyle olursa, yaşasın cünun!...