adalet varsa o kararı red ve bu hükmü nakzedecektir’ diye bağırıyorum! Bu asrın sağır kulakları dahi işitsin.

   Acaba, bu zamanın bazı ilcaatının iktizasıyla muvakkaten kabul edilen bir kısım ecnebi kanunlarını fikren ve ilmen kabul etmeyen ve siyaseti bırakan ve hayat-ı içtimaiyeden çekilen bir adamı, o âyatın tefsirleriyle suçlu yapmakta, İslâmiyeti inkâr ve dindar ve kahraman bir milyar ecdadımıza ihanet ve milyonlarla tefsirleri itham çıkmaz mı?” diye, kararnamelerinde “bir ihtar” tabirimden hiddet edenlere ihtar ederim.

   Üçüncüsü: Mahkumiyetime gösterdikleri bir sebep: Emniyeti ihlâl ve asayişi bozmaktır. Pek uzak bir ihtimal ve yüz de belki binde bir imkân ile, hattâ uzak imkânatı vukuat yerinde koyup, bazı mahrem risale ve hususî mektuplardan, Risale-i Nur’un yüz bin kelime ve cümlelerinden kırk-elli kelimesine yanlış mana vererek, bir sened gösterip, bizi ittiham ve cezalandırdılar. Ben de, bu otuz-kırk senelik hayatımı bilenleri ve Nur’un binler has şakirdlerini işhad ederek derim:

   İstanbul’u işgal eden İngilizlerin başkumandanı, İslâm içinde ihtilâf atıp hattâ şeyhülislâm ve bir kısım hocaları kandırıp birbiri aleyhine sevk ederek İtilâfçı–İttihatçı fırkalarını birbiriyle uğraştırmasıyla Yunan’ın galebesine ve harekât-ı milliyenin mağlubiyetine zemin hazırladığı bir sırada; İngiliz ve Yunan aleyhinde Hutuvat-ı Sitte eserimi Eşref Edib’in gayretiyle tab’ ve neşretmek ile, o kumandanın dehşetli plânını kıran ve onun idam tehdidine karşı geri çekilmeyen ve Ankara reisleri o hizmeti için onu çağırdıkları halde Ankara’ya kaçmayan ve esarette Rus’un başkumandanının idam kararına ehemmiyet vermeyen ve Otuz bir Mart Hadisesinde sekiz taburu bir nutukla itaate getiren ve divan-ı harb-i örfîde, mahkemedeki paşaların: “Sen de mürtecisin, şeriat istemişsin!” diye suallerine karşı, idama beş para kıymet vermeyip cevaben: “Eğer meşrutiyet bir fırkanın istibdadından ibaret ise, bütün cin ve ins şahid olsun ki ben mürteciyim! Ve şeriatın bir tek meselesine ruhumu feda etmeğe hazırım” diyen ve o büyük zabitleri hayretle takdire sevkedip, idamını beklerken beraetine karar verdikleri ve tahliye olup dönerken, onlara teşekkür etmeyerek “Zalimler için yaşasın Cehennem!” diye yolda bağıran ve Ankara’da divan-ı riyasette, Mustafa Kemal hiddetle ona dedi: “Biz, seni buraya çağırdık ki, bize yüksek fikirler beyan edesin. Sen geldin, namaza dair şeyler, yazdın içimize ihtilâf verdin.” Ona karşı, “İmandan sonra en yüksek namazdır. Namaz kılmayan haindir! Hainin hükmü merduttur.” diye kırk elli mebusun huzurunda söyleyen ve