BÜTÜN VEKÂLETLERE, DİYANET DAİRESİNE,

TEMYİZ RİYASETİNE GÖNDERİLEN BİR İSTİDADIR

   Haşirdeki mahkeme-i kübraya bir arzuhaldir ve dergah-ı ilâhiyeye bir şekvadır. Ve bu zamanda mahkeme-i temyiz ve istikbaldeki nesl-i âti ve dârülfünunların münevver muallim ve talebeleri dahi dinlesinler!

   İşte, bu yirmi üç senede yüzer işkenceli musibetlerden on tanesini âdil Hâkim-i Zülcelalin dergâh-ı adaletine müştekiyane takdim ediyorum.

   Birincisi: Ben, kusurlarımla beraber, bu milletin saadetine ve imanının kurtulmasına hayatımı vakfettim. Ve milyonlarla kahraman başların feda oldukları bir hakikate (yani Kur’an hakikatine) benim başım dahi feda olsun diye bütün kuvvetimle Risale-i Nur’la çalıştım. Bütün zalimane taziblere karşı tevfik-i ilâhî ile dayandım; geri çekilmedim. Ezcümle:

   Bu Afyon hapsimde ve mahkememde, başıma gelen çok gaddarane muamelelerden birisi, üç defa ve her defasında iki saate yakın aleyhimizde garazkârane ve müfteriyane ittihamnameleri bana ve adaletten teselli bekleyen masum Nur talebelerine cebren dinlettirdikleri halde; çok rica ettim: “Beş-on dakika bana müsaade ediniz ki hukukumuzu müdafaa edeyim.” Bir-iki dakikadan fazla izin vermediler. ....................

   Ben, yirmi ay tecrid-i mutlakta durdurulduğum halde, yalnız üç-dört saat bir iki arkadaşıma izin verildi. Müdafaatımın yazısında az bir parça yardımları oldu. Sonra, onlar da men’edildi; pek gaddarane muameleler içinde cezalandırdılar. Müddeinin -bin dereden su toplamak nev’inden- yanlış mana vermekle ve iftiralar ve yalan isnadlarla, garazkârane ve on beş sahifesinde seksen bir hatasını isbat ettiğim aleyhimizdeki ithamnamelerini dinlemeğe bizi mecbur ettiler; beni konuşturmadılar. Eğer konuştursalardı, diyecektim:

   “Hem dininizi inkâr, hem ecdadınızı dalâletle tahkir eden ve peygamberinizi (a.s.m.) ve Kur’an’ınızın kanunlarını reddedip kabul etmeyen; yahudî ve nasranî ve mecusîlere, hususan şimdi bolşevizm perdesi altındaki anarşist ve mürted ve münafıklara, ^(Haşiye) hürriyet-i vicdan, hürriyet-i fikir