.....................

   Evet, Nur şakirdleri biliyorlar ve mahkemelerde hüccetlerini göstermişim ki; şahsıma değil bir makam, şan ve şeref ve şöhret vermek ve uhrevî ve manevî bir mertebe kazandırmak, belki bütün kanaat ve kuvvetimle ehl-i imana bir hizmet-i imaniye yapmak için, değil yalnız dünya hayatımı ve fani makamatımı, belki –lüzum olsa– ahiret hayatımı ve herkesin aradığı uhrevî bâki mertebelerini feda etmeği; hattâ Cehennemden bazı biçare ehl-i imanları kurtarmağa vesile olmak için –lüzum olsa– Cenneti bırakıp Cehenneme girmeği kabul ettiğimi hakiki kardeşlerim bildikleri gibi, mahkemelerde dahi bir cihette isbat ettiğim halde, beni bu ittihamla Nur ve iman hizmetimde bir ihlâssızlık isnad etmek ve Nurların kıymetini tenzil etmekle, milleti onun büyük menfaatlarından mahrum etmektir.

   Acaba, bu bedbahtlar dünyayı ebedî ve herkesi kendileri gibi dini ve imanı dünyaya âlet ediyor tevehhümüyle dünyadaki ehl-i dalâlete meydan okuyan  ve hizmet-i imaniye yolunda hem dünyevî hem –lüzum olsa– uhrevî hayatlarını feda eden ve mahkemelerde dava ettiği gibi, bir tek hakikat-ı imaniyeyi dünya saltanatıyla değiştirmeyen ve siyasetten ve siyasî manasını işmam eden maddî ve manevî mertebelerden ihlâs sırrı ile bütün kuvvetiyle kaçan ve yirmi sene emsalsiz işkencelere tahammül edip siyasete –imanî meslek– itibariyle tenezzül etmeyen ve kendini –nefsi itibariyle– talebelerinden çok aşağı bilen ve onlardan daima himmet ve dua bekleyen ve kendi nefsini çok biçare ve ehemmiyetsiz itikad eden bir adam hakkında bazı halis kardeşleri, Risale-i Nur’dan aldıkları fevkalâde kuvvet-i imaniyeye mukabil onun tercümanı olan o biçareye –tercümanlık münasebetiyle– Nurların bazı faziletlerini hususî mektuplarında ona isnad etmek ve hiçbir siyaset hatırına gelmeyerek, âdete binaen, insanlar sevdiği âdi bir adama da, “Sultanımsın, velinimetimsin.” demeleri nev’inden yüksek makam vermek ve haddinden bin derece ziyade hüsn-ü zan etmek ve eskiden beri üstad ve talebeler mabeyninde cari ve itiraz edilmeyen bir makbul âdet ile teşekkür manasında pek fazla medh-ü sena etmek ve eskiden beri makbul kitapların ahirinde mübalağa ile medhiyeler, takrizler yazılmasına binaen hiçbir cihetle suç sayılabilir mi? Gerçi mübalâğa itibariyle hakikate bir cihette muhaliftir. Fakat kimsesiz, garib ve düşmanları pek çok ve onun yardımcılarını kaçıracak çok esbab varken, insafsız çok muterizlere karşı sırf yardımcılarının kuvve-i maneviyelerini takviye etmek ve kaçmaktan