hakkalyakîn hissettiğimden; hayat-ı dünyeviyeye müştak hissiyatım ve gafil ve tahammülsüz nefsim bu halden istifade ederek, dünyadan nefret ve hastalıklı ve sıkıntılı hayattan usanmak ve berzaha gitmeğe ve oradaki yüzde doksan dostlarımı görmeğe iştiyak cihetinde karar veren kalbime; ve faniden, baki zevki arayan nefsime itiraz geldi. Birden hissiyata da, damarlara da sirayet eden iman nuru, o itiraza karşı gösterdi ki; madem toprak bu kadar cemal ve rahmet ve hayat ve ziynetlere maddî cihetinde mazhar olmasından hadsiz bir rahmetin perdesidir ve içine giren hiçbir şey başı boş kalmıyor, elbette bütün bu zâhirî ve maddî ziynetlerin ve güzelliklerin ve hüsün ve cemal ve rahmet ve hayatın manevî merkezlerinin faal bir nevi, toprak perdesinin altında ve arkasındadır; elbette bu himayetli annemiz olan toprak altına girmek ve kucağına sığınmak ve o hakiki ve daimî ve manevî çiçekleri seyretmek, daha ziyade sevilir ve iştiyaka lâyıktır, diye o kör hissiyatın ve dünyaperest nefsin itirazını tamamıyla izale ve def’etti   اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ عَلٰى نُورِ اْلاِيمَانِ مِنْ كُلِّ وَجْهٍ   dünyaperest nefsime de dedirtti.

Said Nursî

***

بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ

   Aziz, sıddık kardeşlerim,

   Evvelâ; seksen sene ibadetli bir ömrü bahtiyarlara kazandıran Ramazan-ı mübarekte, inşaallah Nur’un şirket-i manevîsi o kazanca mazhar olacak. Bayrama kadar elden geldiği kadar, Nurcular ihlâs ile birbirinin dualarına manevî amin demeli ki, birisi o sekseni kazansa, her biri derecesine göre hissedar olur. En zaif ve en ağır yükü bulunan bu hasta kardeşinize elbette manevî yardım edersiniz.

***

   .........................

   Nurların erkânlarından bir-iki doktor, benim hastalığımın şiddetiyle beraber o halis, sadık zatlara hastalık noktasında müracaat etmeyip ve ilâçlarını da