Benim gibi yirmi beş seneden beri hayat-ı içtimaiyeyi terkeden adama; ‘İnad ediyor, bize muhaliftir.’ denilmez.

   Haydi inat dahi olsa, madem Mustafa Kemal o inadı kıramadı ve iki mahkeme kırmadı ve üç vilâyetin hükümetleri onu bozmadı; siz neci oluyorsunuz ki, beyhude hem milletin, hem hükümetin zararına o inadın kırılmasına çabalıyorsunuz? Haydi siyasî muhalif de olsa, madem tasdikinizle yirmi senedir dünya ile alâkasını kesen ve manen yirmi seneden beri ölmüş bir adam yeniden dirilip faidesiz ve kendine çok zararlı olarak hayat-ı siyasiyeye girerek sizinle uğraşmaz; bu halde onun muhalefetinden tevehhüm etmek divaneliktir. Divanelerle ciddi konuşmak dahi bir divanelik olmasından sizin gibilerle konuşmayı terk ediyorum. Ne yaparsanız yapınız, minnet çekmem.” dediğim, onları hem kızdırdı, hem susturdu.

   Son sözüm:   نِعْمَ الْمَوْلَى وَنِعْمَ النَّصِيرُ  * حَسْبُنَا االلَّهُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ

Said Nursî

***

   İslâmiyet düşmanları, Bediüzzaman Said Nursî ve Nur talebelerini mahkemelere sevkederken, ortalığa korkular ve tehditler yayarlar, resmî makamlara bütün bütün uydurma malûmatlar yazdırırlar, herkesi Bediüzzaman ve Risale-i Nur’dan uzaklaştırmak için uğraşırlar, Nur talebelerinin aralarına fesad sokarak tesanüdlerini bozmak için entrikalar çevirirler.

   Bediüzzzaman Said Nursî, Nur talebelerinin menfi propagandalara aldanmamaları ve hem de Nur talebelerinin, sevgili Üstadlarıyla görüşmek iştiyakı şiddetli olduğundan bu ruhî ihtiyacı tatmin için, sair zamanlarda olduğu gibi, Denizli hapsinde de yazdığı mektuplardan bir kısmını buraya dercediyoruz. Hapishanelerde yazılan mektup ve eserleri Nur talebeleri gizlice Üstadlarından getirmeyi temin ederler. Zira Hazret-i Üstad, her hapishanede tecrid-i mutlak içinde bırakılmış ve başkalarıyla görüşmesi yasak edilmiştir.

***