alâka dokuz ay tedkikatta bulunamamasıdır. Hiçbir fikrin ve tedbirin haddi midir ki bu harika vaziyeti versin. Muhalif bir tek adamın birkaç senedeki mahrem esrarı meydana çıksa elbette onu mesul ve mahcub edecek yirmi madde bulunacak. Madem hakikat budur, ya diyeceksiniz ki, pek harika ve mağlûb olmaz bir deha bu işi çeviriyor. Veya diyeceksiniz ki; gayet inayetkârane bir hıfz-ı ilâhîdir. Elbette böyle bir deha ile mübareze etmek hatadır. Millete ve vatana büyük bir zarardır. Ve böyle bir hıfz-ı ilâhî ve inayet-i rabbaniyeye karşı gelmek firavunane bir temerrüddür.

   Eğer deseniz: “Seni serbest bıraksak ve tarassud ve nezaret etmesek derslerinle ve gizli esrarınla hayat-ı içtimaiyemizi bulandırabilirsin?”

   Ben de derim: Benim derslerim bilâ-istisna bütünü hükümet ve adliyenin eline geçmiş, bir gün cezayı mucib bir madde bulunmamış. Kırk elli bin nüsha risale ve dersler dahi milletin ellerinde dikkatle ve merakla gezdiği halde menfaatten başka hiçbir zararı hiçbir kimseye olmadığına, hem eski mahkemenin hem yeni mahkemenin mucib-i mesuliyet bir madde bulamamaları cihetiyle, yenisi ittifakla beraetimize ve eskisi makamca bir büyük adamın hatırı için yüz otuz risaleden beş-on kelimeyi bahane edip yalnız kanaat-ı vicdaniye ile yüz yirmi mevkuf kardeşlerimden yalnız on beş adama altışar ay ceza verebilmesi kat’i bir hüccettir ki, bana ve Risale-i Nur’a ilişmeniz manasız bir tevehhümle çirkin bir zulümdür. Hem daha yeni bir dersim kalmadı. Ve bir sırrım gizli kalmadı ki nezaretle tadiline çalışasınız. Ben şimdi hürriyetime çok muhtacım. Yirmi seneden beri lüzumsuz ve haksız ve faidesiz tarassutlar artık yeter. Benim sabrım tükendi. İhtiyarlık zafiyetinden şimdiye kadar yapmadığım bedduayı yapmak ihtimali var. “Mazlumun âhı tâ arşa kadar gider.” bir kuvvetli hakikattir.

   Sonra o zalim ve dünyaca büyük makamlarda bulunan bedbahtlar dediler: “Sen yirmi senedir bir tek defa takkemizi başına koymadın ve eski ve yeni mahkemelerin huzurunda başını açmadın. Eski kıyafetin ile bulundun. Halbuki on yedi milyon bu kıyafete girdi?”

   Ben de dedim: “On yedi milyon değil, belki yedi milyon da değil, belki rızasıyla ve kalben kabulüyle ancak yedi bin Avrupa-perest sarhoşların kıyafetlerine ruhsat-ı şer’iye ve cebr-i kanunî cihetiyle girmektense, azimet-i şer’iye ve takva cihetiyle yedi milyar zatların kıyafetlerine girmeyi tercih ederim.