onun suyu ile yerdim. İşitenler benden soruyordular, ben de diyordum: “Bu karınca ve arı milletleri, cumhuriyetçidirler. Cumhuriyetperverliklerine hürmeten taneleri karıncalara veriyorum. Sonra dediler: “Sen, selef-i salihîne muhalefet ediyorsun.” Cevaben diyordum: Hulefa-i raşidîn; hem halife, hem reis-i cumhur idiler... Sıddîk-i Ekber (r.a.), aşere-i mübeşşereye ve sahabe-i kirama elbette reis-i cumhur hükmünde idi. Fakat manasız isim ve resim değil. Belki; hakikat-ı adaleti ve hürriyet-i şer’iyeyi taşıyan, mana-yı dindar cumhuriyetin reisleri idiler.

   İşte ey müdde-i umumî ve mahkeme azaları! Elli seneden beri bir fikrimin aksiyle beni ittiham ediyorsunuz. Eğer lâik cumhuriyet soruyorsanız; ben biliyorum ki, lâik manası, bîtaraf kalmak, yani hürriyet-i vicdan düsturuyla dinsizlere ve sefahatçilere ilişmediği gibi, dindarlara ve takvacılara da ilişmez bir hükümet telâkki ederim. Yirmi senedir hayat-ı siyasiye ve içtimaiyeden çekilmişim. Hükümet-i cumhuriye ne hâl kesbettiğini bilmiyorum. El’iyazübillah, farz-ı muhal olarak eğer dinsizlik hesabına, imanına ve ahiretine çalışanları mesul edecek kanunları yapan ve kabul eden dehşetli bir şekle girmiş ise; bunu size bilâ-perva ilân ve ihtar ederim ki; bin canım olsa da, imana ve ahiretime feda etmeye hazırım. Ne yaparsanız yapınız! Benim son sözüm,   حَسْبُنَا اللهُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ   olarak, sizin beni idam ve ağır ceza ile zulmen mahkûm etmenize mukabil derim:

   Ben, Risale-i Nur’un keşf-i kat’îsi ile idam olmuyorum, belki terhis edilip nur ve saadet âlemine gidiyorum. Ve sizi, -ey  gizli düşmanlarımız ve dalâlet hesabına bizi ezen bedbahtlar- idam-ı ebedî ile ve daimî haps-i münferid ile mahkûm bildiğimden ve gördüğümden, tamamıyla intikamımı sizden alarak, rahat-ı kalb ile teslim-i ruh etmeye hazırım.

Mevkuf

Said Nursî

***