ordu, tahakkümünden kurtulacak demektir.” Acaba; hem gayet mahrem, sekiz senede yalnız iki defa elime geçen ve aynı zamanda kaybedilen, hem ahirzamana ait bir hadisin manasını küllî bir surette beyan eden, hem aslı eskiden telif edilen bir risale, hem bir tek nefer görmediği halde nasıl sebeb-i ittiham olur? Maatteessüf, o insafsızların o acib ittihamı iddianameye girmiş.

   Hem en garibi şudur ki; bir yerde demişim: “Cenab-ı Hakkın büyük nimetleri olan tayyare ve şimendifer ve radyoyu büyük şükür ile mukabele lâzımken, beşer şükretmedi. Tayyareler ile başlarına bombalar yağdı. Ve radyo, öyle büyük bir nimet-i ilâhiyedir ki, ona mukabil şükür ise; o radyoyu milyonlar dilli bir küllî hafızü’l-Kur’an olup, zemin yüzündeki bütün insanlara dinlettirsin.” Ve Yirminci Sözde Kur’an’ın medeniyet harikalarından gaybî haber verdiğini beyan ederken, bir ayetin işareti olarak, “Kâfirler, şimendifer ile âlem-i İslâm’ı mağlub ederler.” demişim. İslâm’ı, bu harikalara teşvik ettiğim halde, bir sebeb-i ittihamım olarak, “Şimendifer, tayyare ve radyo gibi terakkiyat-ı hâzıra aleyhindedir.” diye, sabık mahkemelerin bazı müdde-i umumileri bizi ittiham etmiş.

   Hem hiçbir münasebeti olmadığı halde bir adam, Risale-i Nur’un ikinci bir ismi olan Risaletü’n-Nur tabirinden, “Kur’an’ın nurundan bir risalettir, yani bir ilhamdır. Ve risaletin şeriat vazifesini yapan bir varistir.” demiş. Bir iddianamede, başka yerin verdikleri yanlış mana ile, benim için bir sebeb-i ittiham tutulmuş.

   Hem, müdafaatımda yirmi yerde kat’i bir surette hüccetler ile isbat etmişiz ki: Bütün dünyaya karşı da olsa, din ve Kur’an ve Risale-i Nur’u âlet edemeyiz. Ve biz, onların bir hakikatını dünya saltanatına değiştirmeyiz ve bilfiil öyleyiz. Bu davanın emareleri yirmi senede binlerdir. Madem böyledir, ben ve biz bütün kuvvetimizle deriz:

حَسْبُنَا اللهُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ

Said Nursî

***