Sonra Hâlikımızı ondan sormalıyız” diyerek taharriye başladı. Bulduğu hadsiz kat’î delillerden, burada, yalnız dokuz küllîlerine birer kısa işaret edilecek.
Birincisi: Bu zatta (a.s.m.), hattâ düşmanlarının tasdikiyle dahi, bütün güzel huyların ve hasletlerin bulunması;
وَمَا رَمَيْتَ إِذْ رَمَيْتَ وَلٰكِنَّ اللَّهَ رَمٰى * وَانْشَقَّ الْقَمَرُ
ayetlerinin sarahatıyla, bir parmağının işaretiyle kamer iki parça olması; ve bir avucu ile a’dâsının ordusuna attığı az bir toprak, umum o ordunun gözlerine girmesiyle kaçmaları; ve susuz kalmış kendi ordusuna, beş parmağından akan kevser gibi suyu kifayet derecesinde içirmesi gibi, nass-ı kat’î ile ve bir kısmı tevatür ile yüzer mucizatın onun elinde zâhir olmasıdır. Bu mucizatın üç yüzden ziyade bir kısmı, On Dokuzuncu Mektub Mucizat-ı Ahmediye (a.s.m.) namındaki harika ve kerametli bir risalede kat’î delilleriyle beraber beyan edildiğinden, onları ona havale ederek dedi ki:
“Bu kadar ahlâk-ı hasene ve kemalâtla beraber, bu kadar mucizat-ı bâhiresi bulunan bir zat (a.s.m.) elbette en doğru sözlüdür. Ahlâksızların işi olan hileye, yalana, yanlışa tenezzül etmesi kabil değildir.”
İkincisi: Elinde, bu kâinat sahibinin bir fermanı bulunduğu.. ve o fermanı her asırda üç yüz milyondan ziyade insanların kabul ve tasdik ettikleri.. ve o ferman olan Kur’an-ı Azimüşşanın, yedi vecihle harika olmasıdır. Ve bu Kur’an’ın, kırk vecihle mucize olduğunu ve kâinat Hâlikının sözü bulunduğunu kuvvetli delilleriyle beraber Yirmi Beşinci Söz Mucizat-ı Kur’aniye namlarındaki Risale-i Nur’un bir güneşi olan meşhur bir risalede tafsilen beyan edilmesinden, onu ona havale ederek dedi:
“Böyle ayn-ı hak ve hakikat bir fermanın tercümanı ve tebliğ edicisi bir zatta (a.s.m.), fermana cinayet ve ferman sahibine hıyanet hükmünde olan yalan olamaz ve bulunamaz.”
Üçüncüsü: O zat (a.s.m.) öyle bir şeriat, bir İslâmiyet, bir ubudiyet, bir dua, bir davet, bir iman ile meydana çıkmış ki, onların ne misli var ve ne de olur. Ve onlardan daha mükemmel ne bulunmuş ve ne de bulunur.
