Ben imamlık yapıyordum. Hiç müdahale etmediler, ihtilâttan men etmediler, beni muhabereden kesmediler.

   Halbuki, bu dostlarım, güya vatandaşlarım ve dindaşlarım ve onların menfaat-i imaniyelerine uğraştığım adamlar, hiçbir sebep yokken, siyasetten ve dünyadan alâkamı kestiğimi bilirlerken, üç sene değil, belki beni altı sene sıkıntılı bir esaret altına aldılar, ihtilâttan menettiler. Vesikam olduğu halde, dersten –hatta odamda hususî dersimi de– men'ettiler, muhabereye sed çektiler. Hatta, vesikam olduğu halde, kendim tamir ettiğim ve dört sene imamlık ettiğim mescidimden beni menettiler. Şimdi dahi cemaat sevabından beni mahrum etmek için –daimî cemaatim ve ahiret kardeşlerim– mahsus üç adama dahi imamet etmemi kabul etmiyorlar. Hem, istemediğim halde birisi bana iyi dese, bana nezaret eden memur kıskanarak kızıyor, nüfuzunu kırayım diye vicdansızcasına tedbirler yapıyor, âmirlerinden iltifat görmek için beni taciz ediyor.

   İşte, böyle vaziyette bir adam, Cenab-ı Haktan başka kime müracaat eder? Hakim, kendi müddei olsa, elbette ona şekva edilmez. Gel, sen söyle, bu hâle ne diyeceğiz?

   Sen ne dersen de, ben derim ki: Bu dostlarım içinde çok münafıklar var. Münafık kâfirden eşeddir. Onun için, kâfir Rus’un bana çektirmediğini çektiriyorlar.

Hey bedbahtlar! Ben size ne yaptım ve ne yapıyorum? İmanınızın kurtulmasına ve saadet-i ebediyenize hizmet ediyorum. Demek hizmetim halis, lillâh için olmamış ki, aksülamel oluyor; siz, ona mukabil her fırsatta beni incitiyorsunuz. Elbette mahkeme-i kübrada sizinle görüşeceğiz.   

  نِعْمَ الْمَوْلٰى وَنِعْمَ النَّصٖيرُ  *  حَسْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَكٖيلُ    derim.       

اَلْبَاقٖى هُوَ الْبَاقٖى

                                                                                                                                    Said Nursî