Kur’an-ı Hakîm gayet ehemmiyetle muhafaza ettiğini isbat etmişim. Şimdi, bu iki meseledeki beyanatım, Hükûmet-i Cumhuriyenin kanununa muhalifdir diye, 163. madde ile muaheze edildim. Ben de adliyenin en yüksek mahkemesine derim ki:

   Bin üç yüz elli senede ve her asırda, üç yüz elli milyon insanların hayat-ı içtimaiyesinde en kudsi ve hakiki ve hakikatlı bir düstur-u ilâhînin üç yüz elli bin tefsirlerin tasdiklerine ve aynen hükümlerine istinaden ve bütün ecdadımızın ruhlarına hürmeten, Kur’an’ın i’cazını Avrupa mülhidlerine karşı göstermek için, iki nass-ı ayeti, on beş sene evvel ve on sene evvel ve dokuz sene evvel üç kitabımda zikretmekliğim, beni şimdiki şerait dahilinde ve ahval-i sıhhiyem noktasında yaşayamayacağım bir meyusiyetle bir mahbusiyete mahkûm edip ve dolayısıyla bir cihette âdeta idamıma hükmeden ve yüz on beş risalemi bunun gibi beş mesele yüzünden mahkûm eden haksız bir kararı; elbette rû-yi zeminde adalet varsa bu kararı red ve bu hükmü nakzedecektir.

   En ziyade bizi gayet hayretle, nihayet bir meyusiyete düşüren şudur ki: Isparta’da habbeyi yüz kubbe yapıp, hiçbir hakikate istinad etmiyen evham ve ihbarata binaen hakkımda verdikleri karara karşı, mezhebimizde yalana hiçbir cihetle cevaz verilmediğinden, aleyhimde de olsa, hak ve doğru söylemek mecburiyetiyle, yüz yirmi sahife kuvvetli ve mantıkî delillerle kendimi müdafaa ettiğim ve bu kanunla hiçbir cihetle temasım olmadığını isbat ettiğim halde; bu müdafaatımı ve isbatımı hiç nazara almayarak, telif tarihiyle istinsah tarihlerini, hattâ bir şahsa da irsal eylediğim tarihleri dahi birbirine mağlâta ile karıştırıp ve yirmi senelik işi, bir sene zarfında olmuş gibi görerek nakarat gibi, Isparta’daki evhamlı kararı; hem sorgu hakimlerinin kararnamesinde, hem makam-ı iddianın iddianamesinde, hem bizi mahkûm eden mahkemenin son kararında aynen, haklı müdafaatımız nazara alınmadan tekrar edilmiş ve bizi mahkûm etmişlerdir. Ehl-i hak ve hakikati titreten bu haksızlığın bir an evvel ref’ini ve Risale-i Nur’un masumiyetinin ilânını, şiddetle, adliyenin en yüksek makamı olan âli mahkemeden beklerim. Eğer pek haklı ve kuvvetli bu feryadımı –farz-ı muhal olarak– adliyenin yüksek makamı işitip dinlemezse, şiddet-i meyusiyetimden diyeceğim: Bu memlekette ve dünyada adalet kalkıyor.