“Said-i Kürdî, dini siyasete âlet ediyor!” Ben de bütün mukaddesata yemin ediyorum ki: Bin siyasetim olsa, hakaik-ı imaniyeye feda ediyorum. Ben, nasıl hakaik-ı imaniyeyi dünya siyasetine âlet edebilirim? Ben yüz yerde bu ithamı çürüttüğüm halde, yine manasız nakarat gibi böyle tekrar edip ileri sürüyorlar. Demek, bil’iltizam ve herhalde beni mesul etmek arzusunda bulunuyorlar. Ben de, aleyhimizdeki mülhid zalimleri, siyaseti dinsizliğe âlet etmeleri ile itham ediyorum. Ve onların medar-ı ittihamı olan bu müdhiş manayı bildirmemek için bana isnad ettikleri: “Said, dini siyasete âlet ediyor” cümlesiyle setre çalışıyorlar. Madem öyledir, her halde beni mahkum etmek istiyorlar. Ben de ehl-i dünyaya derim: Bu ihtiyarlıktaki bir-iki senelik ömür için faydasız,  lüzumsuz tezellüle tenezzül etmem.

   Beşinci Umde: Dört Noktadır.

   Birinci Nokta: Kararnamede, kelimeler üzerinde oynanılıyor. Bir kelimenin, kasdî olmadığı halde, bir manasında tariz çıkarıyorlar. Halbuki, Risale-i Nur’da hedef bütün bütün ayrı olduğundan; kelimatındaki kasde makrun olmayan tarizler değil, belki tasrihler de bulunsa şayan-ı afv ve müsamahadır. Bu noktayı izah eden bu misal mikyasdır:

   Meselâ, ben bir maksadımı hedef ederek yoluma koşup gidiyorum. İhtiyarsız, yolumda koşarken büyük bir adama çarpıp, o adam yere düşse; desem: “Efendi, affet! Ben, maksadıma gidiyordum. Bilmeyerek çarpıldım.” Elbette affeder ve gücenmez. Eğer kasdî olarak bir parmağımı o adama taciz suretinde kulağına iliştirsem, hakaret telâkki edecek ve benden gücenecek.

   İşte madem hükûmetin tahkikat-ı amikasıyla ve yüz yirmi küsur risalenin bir-iki memurun zulmüne karşı şekva suretinde olan ve intişar edilmeyen bir-iki tanesi müstesna, mütebakisinin hedefi iman ve ahiret olduğundan, harekât-ı ilmiye ve fikriyesinde ehl-i dünyanın siyasetine çarpsa ve şiddetli kelimat da bulunsa, şayan-ı afv ve müsamahadır. Risaleler, lisan-ı hâl ile,“Affediniz, maksadımız size ilişmek değildir, hedefimizde yürüyoruz.” diyorlar. .........................

   Dünyada hiçbir misli görülmemiş bir haksızlığa maruz kaldım. 163. madde-i kanuniye ile beni ve yüz yirmi risalemi mahkûm ettiler. Halbuki o madde-i kanuniyenin bana temas ettiğine dair evrak-ı tahkikiye arasında mevcut ve size takdim edilen son müdafaatım ve üç itiraznamem, yirmi cihetle kat’i delillerle bana temas etmediğini ve yirmi senede yazılan