Yirmi Altıncı Lem’anın

Dokuzuncu Ricasından Bir Kısım

   “Harb-i Umumîde, esaretle, Rusya’nın şark-ı şimalîsinden çok uzak olan Kosturma  vilayetinde bulunuyordum. Orada Tatarların küçük bir camii, meşhur Volga Nehrinin kenarında bulunuyordu. Oradaki arkadaşlarım olan esir zabitler içinde sıkılıyordum. Yalnızlık istedim. Dışarıda izinsiz gezemiyordum. Tatar mahallesi, kefaletle beni o Volga Nehrinin kenarındaki küçük camie aldılar. Ben yalnız olarak camide yatıyordum. Bahara yakın o şimal kıt’asının pek çok uzun gecelerinde çok uyanık kalıyordum. O karanlık gecelerde ve karanlık gurbette, Volga Nehrinin hazin şırıltıları ve yağmurun rikkatli şıpıltıları ve rüzgarın firkatli esmesi, beni derin gaflet uykusundan muvakkaten uyandırdı. Gerçi daha kendimi ihtiyar bilmiyordum; fakat Harb-i Umumîyi gören ihtiyardır. Güya  يَوْمً يَجْعَلُ الْوِلْدَانَ شٖيبًا  sırrına mazhar olarak, öyle günlerdir ki, çocukları ihtiyarlandırdığı cihetle, kırk yaşında iken, kendimi seksen yaşında bir vaziyette buldum. O karanlıklı, uzun gece ve hazin gurbet ve hazin vaziyet içinde hayattan ve vatandan bir meyusiyet geldi. Aczime, yalnızlığıma baktım, ümidim kesildi.

   O hâlette iken, Kur’an-ı Hakîmden imdat geldi. Dilim,

حَسْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَكٖيلُ

 dedi. Kalbim de ağlayarak dedi:

غَرٖيبَمْ بٖى كَسَمْ ضَعٖيفَمْ نَاتُوَانَمْ اَلْاَمَانْ گُويَمْ عَفُوْ جُويَمْمَدَدْ خٰواهَمْ زِدَرْگَاهَتْ اِلٰهٖى

   Ruhum dahi vatanımdaki eski dostları düşünüp o gurbette vefatımı tahayyül ederek, Niyazi-i Mısrî gibi dedi:

   Dünya gamından geçip, yokluğa kanat açıp,

   Şevk ile her dem uçup, çağırırım dost, dost!