kırk vecihle i’cazını isbat eden Mucizat-ı Kur’aniye Risalesiyle haşre dair Onuncu Sözün ikisinin kırk ikide intişarları ve kırk altıda fevkalâde iştiharları aynı tarihte olması bir kuvvetli emaredir ki, bu ayet ona hususi bir iltifatı var. Hem nasıl ki bu ayetler telif ve intişarına işaret ederler, öyle de; yalnız  تَنْزِيلُ الْكِتَابِ  kelimesi Risaletü’n-Nur’un ismine –şeddeli “nun” bir “nun” sayılmak cihetiyle– gayet cüz’î bir farkla tevafuk edip remzen bakar, kendine kabul eder. Çünkü  تَنْزِيلُ الْكِتَابِ   kelimesi dokuz yüz elli bir ederek Risaletü’n-Nur’un makamı olan dokuz yüz kırk sekize sırlı üç farkla tevafuk noktasından bakar...

    Birden hatıra geldi ki: Bu üç farkın sırrı ise Risaletü’n-Nur’un mertebesi üçüncüde olmasıdır. Yani vahiy değil ve olamaz. Hem umumiyetle dahi ilham değil, belki ekseriyetle Kur’an’ın feyziyle ve medediyle kalbe gelen sünuhat ve istihracat-ı Kur’aniyedir. Cây-ı dikkattir ki, birinci   حٰمٓ  olan Sure-i Mü’min’de  تَنْزِيلُ الْكِتَابِ مِنَ اللّٰهِ الْعَزِيزِ الْعَلِيمِ     makam-ı cifrîsi, bazı mühim ayetler gibi bin üç yüz yetmişe bakıyor. Acaba on beş-yirmi sene sonra başka bir nur-u Kur’an zuhur mu edecek, yahut Resaili’n-Nur’un bir inkişaf-ı fevkalâde ile bir fütuhatı mı olacak bilmediğimden o kapıyı açamıyorum.

   YİRMİ BEŞİNCİ AYET: 

     حٰمٓ * تَنْزِيلٌ مِنَ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ  ayet-i kudsiyesidir. Bu ayetin mana-yı işarîsi, Resaili’n-Nur ile münasebeti çok kuvvetlidir. Bir ciheti şudur ki, Risaletü’n-Nur’un ve şakirdlerinin mesleği, dört esas üzerine gidiyor.

   Birincisi tefekkürdür; Hakîm ismine bakıyor.

   Biri de şefkattir, hadsiz olan fakrını hissetmektir ki; Rahman ve Rahîm isimlerine bakıyor.