tam münasib Said’dir. Bu ayet Risale-i Nur tercümanı olan Said’i  مَيِّتْ  ünvanıyla göstermesinin bir hikmeti budur ki:

    Mevtin muammasını ve tılsımını Risale-i Nur ile o açmış, o dehşetli yüzün altında ehl-i imana çok ünsiyetli, sürurlu, nurlu bir hakikat keşfedip isbat etmiş. Ve mevt-âlûd hayat-ı faniyede boğulan ehl-i ilhada karşı, bakiyane hayat-âlûd muvakkat bir mevt-i zâhirî ile galibane mukabele eder. 

     كَمَنْ مَثَلُهُ فِى الظُّلُمَاتِ  sırrına mazhar olan ehl-i ilhad, gayr-ı meşru müştehiyatının ibahesiyle süslendirmesine mukabil, Risale-i Nur, mevti o aldatıcı, fani hayata karşı çıkarıp lezzet ve ziynetini zîr ü zeber eder. Ve der ve isbat eder ki: “Mevt, ehl-i dalâlet için idam-ı ebedîdir ve o dehşetli darağacından kurtaran ve mevti mübarek bir terhis tezkeresine çeviren yalnız Kur’an ve imandır.” İşte bunun içindir ki, bu hakikat-ı muazzama-i mevtiye, Risale-i Nur’da gayet mühim ve geniş bir mevki almış; hattâ ekser hücumunda mevti elinde tutup ehl-i dalâletin başına vurur, aklını başına getirmeye çalışır.

      İkincisi: Ehl-i tarikatın ve bilhassa Nakşilerin dört esasından biri ve en müessiri olan rabıta-i mevt Eski Said'i Yeni Said'e (r.a.) çevirmiş ve daima hareket-i fikriyede Yeni Said’e yoldaş olmuş. Başta İhtiyarlar Risalesi olarak, risalelerde o rabıta-i keşfiyatı göstere göstere tâ ehl-i iman hakkında mevtin nuranî ve hayatdar ve güzel hakikatını görüp gösterdi.

      Üçüncüsü: Bu ayet cifir ve ebced hesabıyla her tarafta Said’e hücum eden üç çeşit mevtin temas zamanını ve tarihini aynen gösterip tevafuk eder. Demek ayetteki  meyyit kelimesinin efradından medar-ı nazar bir ferdi ve cifirce onun ismi meyyit adedine tam tevafukla hususî işarete mazhar bir mâsadak Saidü’n-Nursî’dir.

     Sabri’nin sadâkatinin bir kerametidir:

    Ben namazdan sonra bu tetimmeyi yazarken Sıddık Süleyman'ın halefi Emin, Sabri’nin  اَوَمَنْ كَانَ مَيْتًا  ayetine dair parçayı aldığını ve Ramazanın feyzinden onun izahı gibi nurlar istediğini gördüm. Ne yazdığımı Emin’e gösterdim;