Şöyle ki,   مَيْتًا  kelimesi tenvin “nun” sayılmak cihetiyle beş yüz ederek “Saidü’n-Nursî” adedi olan beş yüze tevafukla, işaret ediyor ki, “Saidü’n-Nursî dahi meyyit hükmünde idi. Risaletü’n-Nur ile ihya edildi, onunla hayat buldu.”

   Evet,  اَوَمَنْ كَانَ مَيْتًا فَاَحْيَيْنَاهُ وَجَعَلْنَا لَهُ نُورًا  ’deki iki tenvin “nun” durlar. Bin üç yüz otuz dört eder ki, o aynı zamanda (Arabî tarihle) Said, umumî harpte maddî ve dehşetli bir mevtten dahi harika bir tarzda kurtulması ve felsefe ve gafletten gelen manevî ve şiddetli bir ölümden necat bulması ve Kur’an’ın âb-ı hayatıyla taze bir hayata girmesi tarihidir. Bu tevafuk-u manevî ve muvafakat-ı cifrîye delâlet derecesinde bir işarettir.

   Hem  فَأَحْيَيْنَاهُ وَجَعَلْنَا لَهُ نُورًا يَمْشِي بِهِ فِي النَّاسِ  ’de tenvin “nun” ve şeddeli ( ن ) iki ( ن ) ve ( بِهٖ )  ’de telaffuz edilen ( ى )  sayılmak cihetiyle bin iki yüz doksan dört eder ki, velâdetinin ve hayatının birinci senesidir. Demek bu cümle ile hayat-ı maddiyesine, evvelki cümle ile de hayat-ı maneviyesine işaret eder.

   Elhasıl: Bu ayet müteaddit ve çok tabakalarından bir işarî tabakadan hem Risaletü’n-Nur’a, hem müellifine, hem bu on dördüncü asrın ibtidasına, hem ibtidasındaki Risaletü’n-Nur’un mebdeine remzen, belki işareten, belki delâleten bakar.

۞۞۞

اَوَمَنْ كَانَ مَيْتًا   AYETİNİN TETİMMESİ

اَوَمَنْ كَانَ مَيْتًا فَاَحْيَيْنَاهُ وَجَعَلْنَا لَهُ نُورًا يَمْشِي بِهِ فِى النَّاسِ كَمَنْ مَثَلُهُ   فِى الظُّلُمَاتِ لَيْسَ بِخَارِجٍ مِنْهَا

ayetinin kuvvetli işaretini hem teyid, hem letafetlendiren üç münasebet birden Ramazanda kalbime geldi. Kat’i bir kanaat verdi ki,  مَيْتًا  kelimesine