Sure-i Maide’nin on beşinci ayeti,  يَهْدىِ بِهِ اللّٰهُ  *  قَدْ جَٓاءَكُمْ مِنَ اللّٰهِ نُورٌ وَكِتَابٌ مُبِينٌ

 Sûre-i Nisa’nın ahirinde   يَٓا اَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَٓاءَكُمْ بُرْهَانٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَاَنْزَلْنَٓا اِلَيْكُمْ نُورًا مُبٖينًا  ayeti gibi, Risale-i Nura mana ve cifir cihetiyle, mana-yı işarî efradından olduğuna kuvvetli bir karine buldum.

     İkinci ayet olan Sure-i Nisa ayeti, Birinci Şua olan İşarat-ı Kur’aniyede, Üstadım işaretini beyan etmiş. Birinci ayet olan Sûre-i Maide’nin on beşinci ayeti hem bunun işaretini teyid ediyor, hem de  اَفَمَنْ شَرَحَ اللّٰهُ  ayetinin işaratını tasdik ediyor.

     Evet, bu asırda mana-yı işarî tabakasından tam bu ayetin kudsî mefhumuna bir ferd, Risale-i Nur olduğuna, kim insafla baksa tasdik edecek. Madem Risale-i Nur, bir ferdi olduğuna manevî münasebet kavîdir. Madem bu ayetin makam-ı cifrisi 1366’dır; eğer meddeler ve okunmayan hemzeler sayılmazsa 62’dir. Ve madem Risale-i Nur, Kur’an-ı Mübînin nurunu ve hidayetini neşreden bir kitab-ı mübîndir. Ve madem zâhiren ondan daha ileri o vazifeyi ağır şerait altında yapanları görmüyoruz. Ve madem ayetler, sair kelamlar gibi cüz’î bir manaya münhasır olamaz. Ve madem delâlet-i zımnî ve işarîyle kaideten mefhum-u kelâmda dahil oluyor. Ve madem Necmeddin-i Kübra ve Muhyiddin-i Arabî (r.a.) gibi pek çok ehl-i velâyet mana-yı zâhirîden başka batınî ve işarî manalarla ekser âyatı tefsir etmişler; hattâ tefsirlerinde “Musa (a.s.) ve Firavundan murad, kalb ve nefsdir” dedikleri halde, ümmet onlara ilişmemiş; büyük ulemadan çokları onları tasdik etmişler. Elbette, ayetin delâlet-i zımniye ile Risale-i Nur’a kuvvetli karinelerle işareti kat’îdir, şüphe edilmemek gerektir.

      Tahlil:   قَدْ جَٓاءَكُمْ  yüz altmış dokuz, مِنَ اللّٰهِ  yüz elli yedi, نُورٌ  tenvin ile beraber üç yüz altı ve وَ كِتَابٌ مُبٖينٌ  altı yüz otuz bir; يَهْدِى بِهِ اللّٰهُ  yüz üç; Yekûnü, 1366. Eğer meddeler ve