Ben itiraf ediyorum ki, tenbelliğimin cezası olarak fevkal-me’mul bir şefkat tokadı yedim.
Risale-i Nur’un tenbel bir şakirdi, fakat elmas kalemli
kardeşlerinin gayret ve faaliyetiyle iftihar eden
Mehmed Feyzi
۞۞۞
(Risale-i Nur şakirdlerinden Mehmed Feyzi ve
emsaline hitaben beyan edilen bir hakikattir)
Kardeşim Feyzi,
Madem sen Isparta vilayetindeki kahramanlara benzemek istiyorsun, tam onlar gibi olmalısın. Eskişehir hapishanesinde Allah rahmet etsin, mühim bir şeyh-i mürşid ve cazibedar bir Nakşî evliyasından bir zat, dört ay mütemadiyen Risaletü’n-Nur’un elli-altmış şakirdleri içinde ve celbkârane onların içlerinde sohbet ettiği halde, yalnız bir tek şakirdi muvakkaten kendine çekebildi. Mütebakisi, o cazibedar şeyhe karşı müstağni kaldılar. Risaletü’n-Nur’un yüksek, kıymetdar hizmet-i imaniyesi, onlara kâfi olarak kanaat veriyordu. O şakirdlerin gayet keskin kalb basireti, şöyle bir hakikati anlamış ki:
Risaletü’n-Nur’a hizmet eden, imanını kurtarıyor. Tarikat ve şeyhlik ise, velâyet mertebeleri kazandırıyor. Bir adamın imanını kurtarmak, on mü’mini velâyet derecesine çıkarmaktan daha mühim ve daha sevaplıdır. Çünkü iman, saadet-i ebediyeyi kazandırdığı için, bir mü’mine küre-i arz kadar bir saltanat-ı bakiyeyi temin eder. Velâyet ise, mü’minin Cennetini genişlettirir, parlattırır. Bir adamı sultan yapmak, on neferi paşa yapmaktan ne kadar yüksek ise; bir adamın imanını kurtarmak, on adamı veli yapmaktan daha sevaptır.
İşte bu dakik sırrı, senin Ispartalı kardeşlerin bir kısmının akılları görmese de umumunun keskin kalbleri görmüş ki; benim gibi biçare, günahkâr bir adamın arkadaşlığını, evliyalara –belki eğer olsaydı müctehidlere– dahi tercih ettiler.
Bu hakikate binaen, bu şehre bir kutub, bir gavs-ı âzam gelse, dese: “Seni on günde velâyet derecesine çıkaracağım.” Sen, Risale-i Nur’u bırakıp onun yanına gitsen, Isparta kahramanlarına arkadaş olamazsın.
