ZEKÂİ’NİN BİR MANZUMESİ

Bu Nur eser tefsîridir o semavî Kitab’ın,

İlân eder hakikatı, emr-i hakkı bildirir.

İsyanlara, zulümlere maruz olan cihanın,

Bu asırda göz yaşını nur saçarak dindirir.

Bu eserdir muzdarip gönüllere teselli!

Bu kararsız âlemin her buhranında nur saçar.

Bu eserdir her zulmete selâmetin rehberi!

Ehl-i iman bu sayede, bu eserle hür yaşar.

Masumlara bir öğüttür, gençlerin de rehberi;

Her mazluma “Ağlama!” der, “Güleceksin yarın sen!”

Tesellisi çok yücedir, ibretlidir dersleri;

Beli bükük ihtiyara müjde verir derinden!

Bu eserdir insanları dehşetlerden dûr eden;

Kudret eli hâmisidir, hayret-fezâ hükmü var.

Muannidler teslim olur hükmüne mağrur iken.

Her serseri feyselofu meftun eden nuru var!

Bu Nur eser her bilginin, her mü’minin sertacı,

Derdlilerin dermanıdır, her münkiri tokatlar.

Şirklerin hem hedîmidir, hem her kaygu ilâcı;

Zındık, zalim ilişirse başında volkan patlar!

Ey güç yetmez dehşet veren hâletlerden ağlayan!

Fanilere aldanarak kırıldıkça bağırma.

Ey zailden, âcizlerden meded umup bağlanan!

Gir bu Nur’un âlemine, fanileri çağırma.

Ayıl artık gaflet sarhoşluğundan, durma uyan!

Hevesatın bir ejderdir, kalbini kemirecek...

Yarın mesud olacaktır yoklukta Hakkı bulan.

Nur’a ver nakd-i ömrü, yarın sana verilecek;

Huzuruna uhrâda ihtişamlar serilecek.

Risale-i Nur’un kusurlu hâdimi

Zekâi