İdrâki olan kafile ayrıldı Kureyş’den,

Feyz almak için doğmuş olan şanlı güneşten.

Ol kevser-i Ahmed’den içip her biri tas tas,

Olmuştu o gün sanki mücellâ birer elmas.

Ol başlara tâç, derde ilâç mürşid-i âlem,

Eylerdi nazar bunlara nuruyla demâdem...

Bunlardı o a’dâyı boğan bir alay arslan,

Hak uğruna, nur uğruna olmuş çoğu kurban.

Bunlardan o gün ehl-i nifak cümle kaçardı,

Müşrik ise, ol aklı ânın kalmaz uçardı.

Bunlardı o Peygamberin ashabı ve âli,

Dünyada ve ukbâda da hem şanları âli.

Tavsif ediyor bunları hep şöylece Kur’an:

Sulh vakti koyun, kavgada kükrek birer arslan!

Hep yüzleri pâk, sözleri hak, yolları hakdı,

Merkebleri yeller gibi Düldül’dü, Burak’dı.

Bir cezbe-i “Yâ Hayy!” ile seller gibi aktı,

A’dâya varıp her biri şimşek gibi çaktı.

Bunlardı o gün halka-i tevhidi kuranlar,

Bunlardı o gün baltalayıp küfrü kıranlar.

Bunlardı mübarek yüce cemiyet-i şûra,

Bunlardı o nurdan dizilen halka-i kübra.