Bir parça Zebur’dan okusa Hazret-i Davud,

Başlardı hemen sanki büyük mahşer-i mev’ud.

Bilmem ki neden, yel ve sular hep onu dinler,

Bilmem ki neden, hep işiten âh! diye inler.

Mahlûku bütün kendine râmetti Süleyman,

Nerdendi bu kuvvet, ona kimdendi bu ferman.

Yellerle uçan şanlı büyük taht-ı mukaddes

Esrar-ı ezelden o da duymuş yine bir ses.

Ol hangi acib sır ki, çıkar göklere İsâ,

Kimdir çekilen çarmıha, kimdir yine Yûda,

Nur derdi için tahtını terkeyledi Edhem,

Bir başkasının tahtı olur derdine merhem.

Çok şahs-ı velî, nur ile hem etti kanaat,

Çok şahs-ı denî, nur ile hem buldu keramet.

Her hepsi de pervanesi, üftadesi nûrun,

Her hepsi muamma, gücü yetmez bu şuurun.

Fillerle varıp Kâbe’ye, hem Ebrehe zalim;

İsterdi ki, yapsın nice bin türlü mezalim...

İsterdi ki, o beyt yıkılıp şöhreti sönsün,

Halk Kâbe’yi terkederek, kiliseye dönsün.

İsterdi ki; çeksin doğacak nura bir sed,

Hem doğmadan ölsün diye “mahbub-u müebbed”