Bir lem’adır andan, şu büyük şems ve kamerler.

Hep işte o nurdan bu acaib koca âlem,

Halk oldu o nurdan yine Cennetle Cehennem.

Şek yok ki, o nurdur okunan Hazret-i Kur’an,

Ol nur-u ezel hem sebeb-i hilkat-i insan.

Her şeye odur mebde’ ve asıl ve esas hem,

Ondan görünür nev-i beşer böyle mükerrem.

Bir zerre değil bahr-i muhit o bahr-i münirden,

Hem nasıl beşer hiç kalıyor hepsi de birden.

Şek yok ki cihan, katre-i nurundan o nurun,

Şek yok ki bu can, zerre-i nurundan o nurun.

Sönsün diye üflense, o derya gibi kaynar,

Söndürmeğe hem kimde aceb zerre mecal var.

Söndürmeğe kalkmıştı asırlar dolu küffar

Kahreyledi her hepsini ol Hazret-i Kahhâr

Hep sönmüş asırlar, yanıyor sönmeden ol

Tarihe sorun, kimdir o nur, hem kim imiş menfur.

Alnında yanan nur-u Muhammed’di Halil’in

Yetmezdi gücü, bakmağa her çeşm-i alîlin.

Görseydi Resûlün o güzel nurunu Nemrud

Yakmazdı o dem, nârını ol kâfir-i matrud.