Bütün arkadaşlar لَا اِلَهَ اِلَّا اللّٰهُ zikrine devam ediyorduk. Zelzele bütün şiddetiyle devam etmekteydi. O sırada hatırımıza geldi, Risale-i Nur’u aşkla ve bir saikle üç-beş defa şefaatçi ederek Cenab-ı Hak’tan halâs istedik. Elhamdulillah derhal sakin oldu. Kastamonu’da ise; o gece kaleden kopan çok büyük bir taş aşağı yuvarlanmış, bir haneyi ezmiş. Tekrar kalkıp bitişiğindeki hanenin üzerinden atlayarak diğer bir hanenin üzerine düşmüş, onu da ezmiş. Birçok hanelerde yarıklar, çıkıklıklar olmuş. Birkaç ev çökmüş, hükümet binası yarılmış. Daha bunun gibi hasarat ve zayiat olmuş. Fakat zelzele her gün olmak suretiyle bir müddet devam etmiş. Tosya’da bin beş yüz ev harap olmuş. Ölü ve yaralı çok fazla imiş. Kargı ve Osmancık tamamen harap olmuş, Ladik ve sair mahallerde zayiat fazla miktarda imiş. İnebolu’da bir minarenin alemi eğrilmiş, ufak tefek çatlaklıklar olmuş, hasarat ve zayiat olmamış.
Doğrudur Doğrudur Doğrudur Doğrudur Doğrudur
İbrahim Ahmed Nazif Emin Sadık Mehmed Feyzi
Dördüncüsü: Üçüncü olan bu hareket-i arzdan sonra, yine Risale-i Nur’a ve talebelerine ve müellifine hücum eden ehl-i garazın sözünü dinleyen adliye, aynı tarzda bizi sıkmakta devam ediyordu. Zındıka taraftarları, mübarek Üstadımızın ihbarları olan ve Risale-i Nur’un büyük kerametlerinden olup zelzeleler eliyle gelen beliyyelere ehemmiyet vermek istemiyorlardı. Risale-i Nur’un ilâhî ve Kur’anî hakikatlerine karşı cephe alan bu zümrenin başına bir dördüncü tokat daha geldi:
Garibi şu ki, biz şubatın üçüncü günü mahkemeye çağrılmıştık. Izdırab ve elemleri içinde yüreklerimizi ağlatan hastalıklı haliyle kendisinden sorulan suallere cevap vermek için altmış beş kadar talebesinin önünde ayağa kalkan mübarek Üstadımızın cevapları arasında, “O zındıkların dünyaları başlarını yesin ve yiyecek!” kelimeleri, tekrar tekrar heyet-i hâkimenin yüzlerine karşı ağzından dökülüyordu. Birkaç defa mahkemeye gidip geldikten sonra, 7 Şubat 1944 tarihli İstanbul’da münteşir “Hemşehri” ismindeki bir gazete elime geçti.
