okunduğu anında aşağıdaki kapıyı Emin açtı, gelmek zamanı gelmeden geldi. İkinci gün yine başka bir adama okunduğu vakit, “Emin’e dediği” kelimesini okuduğu vakit aynı anda yukarı kapıyı Emin açtı, gelme âdetine muhalif olarak geldi, girdi. Bu iki tevafuk, hane sahibesinin tevafukuna tevafuku gösteriyor ki, en cüz’î işlerimiz de tesadüf değil, kasdî tevafuktur.

   Hem dört ay evvel bize bir parça tarhana getiren Risale-i Nur şakirdlerinden Fuad’ın İstanbul’a gidip otuz gün tehirinden, geç kalmasından endişe ettiğimiz aynı günde, onun tarhanası bittiği aynı günde gelmesi tevafuk etti.

   Hem aynı günde bir parça tereyağı (biz de, Üstadımız da bunun bereketini hissediyorduk) bittiği dakikada, onun miktarına tevafuk edip zannımızca aynı yerden aynı miktar, aynı zamanda geldiği gibi; hem buralarda köylerde kül içinde yapılan bir çörek Üstadımızın hoşuna gittiği için sabah-akşam ondan yiyip ve on beş gün devam eden –ve bittiği aynı günde– aynı çörekten onun akrabasından birisi getirdi, bu tevafukun hatırı için geri çevirmedi, kabul etti. Gözümüzle bu lâtif tevafuktaki şirin inayat-ı ilâhiyenin cüz’î cilvelerini gördük ve anladık ki, kör tesadüf işimize karışmıyor. Manidar tevafuk Risale-i Nur’un kelimatında ve hurufatında olduğu gibi, ona temas eden harekât ve ef’alde dahi manidar tevafuklar var. İnayete temas ettiği için, en cüz’î bir şey de olsa kıymeti büyüktür. Böyle uzun yazmak ve ziyade ehemmiyet vermek israf olmaz. Çünkü manası olan inayet ve iltifat-ı rahmet muraddır ve o bahisde manevî bir şükürdür.

Risale-i Nur şakirdlerinden

Emin, Feyzi

۞۞۞

(Risale-i Nur eczalarının mahkemeden alıp,

bana getirip teslim eden Hafız Mustafa’ya hitaptır) 

وَ اِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ       بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ

اَلسَّلَامُ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَةُ اللّٰهِ وَ بَرَكَاتُهُ بِعَدَدِ حُرُوفَاتِ رَسَائِلِ النُّورِ

   Sen binler safalarla geldin, beni ebedi minnetdar ettin. Ve sadık arkadaşların ile Risale-i Nur’un serbestiyetine hizmetiniz o derece büyük ve